Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Πόσοι ασχολούνται ειλικρινά;...


Μιλώντας τις προάλλες με έναν φίλο μουσικό αλλά και έναν ιδιοκτήτη δισκοπωλείου που ειδικεύεται σε εναλλακτική μουσική,γεννήθηκε μία απορία μέσα μου.Τελικά σε πόσους απευθύνεται η μουσική στις μέρες μας και κατά πόσο είναι ο κόσμος πρόθυμος να πληρώνει για να ακούει μουσική;..Οι πρώτες σκέψεις είναι δικαιολογημένα απαισιόδοξες.Μάλλον ισχύει ότι πλέον δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα το ρητό Music For The Masses,που έλεγαν κάποτε οι Depeche Mode.Οι λόγοι που έχουν συντελέσει σε αυτή την κατάσταση ουκ ολίγοι.Δέν είναι δόκιμο να τους αναλύσουμε ή να τους παρουσιάσω όλους εδώ,αλλά υπάρχουν 2-3 σημεία στα οποία θα ήθελα να σταθώ.
  • Το ίντερνετ.Εργαλείο που αν χρησιμοποιηθεί σωστά είναι ικανό να σου λύσει τα χέρια.Άπειρες πληροφορίες και υπηρεσίες μόλις ένα κλίκ μακριά σου,είναι σίγουρα μια άκρως δελεαστική πρόταση.Μαζί με το ίντερνετ όμως δημιουργήθηκε και μία νέα κουλτούρα,θαρρώ,την οποία θα ονόμαζα κουλτούρα "του τζάμπα".Υπήρχε που υπήρχε μία απαξίωση των τεχνών ή καλύτερα ο εκμηδενισμός των ποιοτικών ή μή κριτηρίων κατά τη διάρκεια του μοντέρνου ή νέου καπιταλισμού,δημιουργήθηκε και αυτό το φαινόμενο και ήρθε και έδεσε το γλυκό.Υπάρχει μία ολόκληρη γενιά παιδιών και εφήβων τα οποία μεγάλωσαν χωρίς να γνωρίζουν ότι οφείλουν να πληρώνουν για να αποκτούν μουσική,έχοντας άπειρα τραγούδια στα Ipod τους ή τα mp3 players.Τούς είναι ξένη σαν έννοια αυτή η σκέψη,δικαιολογημένα.


  • Η παιδεία.Ζούμε εδώ και πολλά χρόνια στην κοινωνία του απόλυτου τεχνοκρατισμού όπου οτιδήποτε άλλο πέρα από τα γνωστά επαγγέλματα(λογιστής,μηχανικός,μαθηματικός,δικηγόρος κλπ) θεωρείται εκ των πραγμάτων αποτυχημένο και καταδικασμένο.Το σχολείο,κακά τα ψέμματα δεν παρέχει ολοκληρωμένη γνώση αλλά σκόρπιες έννοιες,τύπους και σελίδες όπου αν τα συνδέσεις όλα σωστά θα περάσεις στο πανεπιστήμιο.Είναι αυτοσκοπός,όχι στόχος.Τα παιδιά δεν μαθαίνουν να αγαπούν,να εκτιμούν και να σέβονται τις τέχνες -τη μουσική στην περίπτωση μας-.Διότι ναι,"μαθαίνεις" να εκτιμάς τις τέχνες,όπως ακριβώς μαθαίνεις να μιλάς,να γράφεις κλπ..Το μόνο ζητούμενο είναι να γράψει καλά το παιδί στις πανελλήνιες ώστε "να εξασφαλιστεί".Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι λάθος να σκέφτεται κάποιος έτσι,λάθος όμως είναι σίγουρα το να μήν βλέπει τίποτα άλλο πέρα από αυτό.Το να μαθαίνεις σε ένα παιδί να κατανοεί και να αγαπά τις τέχνες,να έχει κοινωνική ευαισθησία,να αποκτήσει κριτική σκέψη και όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνώσεις είναι το ιδανικό.Εδώ όμως δεν γίνεται καν προσπάθεια για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.Ένας άνθρωπος χωρίς σκέψη,αισθητική,κοινωνικές αρχές ή αίσθημα ευθύνης,πέρα από τη μη γενικότερη καλλιέργειά του,μπορεί να αποβεί επικίνδυνος για την κοινωνία.


  • Η οικονομική κατάσταση.Η μουσική αποτελεί ένα είδος ψυγαγωγίας,το οποίο μπορεί να σε ηρεμήσει,να σε κάνει να σκεφτείς,να αγαπήσεις,να χαλαρώσεις,να πεισμώσεις,να κλάψεις και γενικότερα να "άγει την ψυχή σου",όπως είναι και ο ορισμός της ψυγαγωγίας.Είναι δηλαδή ένα σκαλί πιό πάνω από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου.Δέν είναι υποχρεωτική προκειμένου να ζήσει ένα άτομο.Η δεκαετία του 90,της ραγδαίας ανάπτυξης,των επιχειρησιακών ανοιγμάτων,του άκρατου οπτιμισμού και της οικονομικής ευημερίας δέν θυμίζει σε τίποτα τη σημερινη παγκόσμια κατήφεια (στο οικονομικό επίπεδο κυρίως).Είναι απολύτως κατανοητό και θεμιτό όταν ο άλλος δεν έχει να φάει,είναι άνεργος ή χρωστάει σε ένα σωρό τράπεζες,το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτεί είναι να πληρώσει 15-20 ευρώ για να αποκτήσει ένα δισκάκι.Οι συνθήκες επομένως δεν είναι και οι καλύτερες για τέτοιου είδους "πολυτέλειες"..

  • Μακάρι να διαψευστώ και να ανακάμψει η indie-alternative-όπως θέλετε πείτε την- σκηνή στην Ελλάδα αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο..Αλλά δυστυχώς οι προβλέψεις δεν είναι ευοίωνες.Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση της Μόνικα.Μακάρι να τραβήξει και άλλα σχήματα μαζί της στην επιφάνεια.Δύσκολο,αλλά όχι ακατόρθωτο..Ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να γράφω για τη νέα άνθηση της σκηνής..Έως τότε..See you soon..

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Best of Zeroes (part 3)

Και ναι,μετά από πολλούς κόπους και βάσανα,ήρθε η ώρα και αυτή η λίστα να φτάσει στο τέλος της.Πρέπει να ομολογήσω ότι μάλλον έχω ένα κόλλημα με τις λίστες.Είναι πραγματικά το ιδανικό ξεκίνημα για άπειρες συζητήσεις,αναλύσεις επί αναλύσεων-οι οποίες μόνο σε μουσικό επίπεδο δεν μένουν-,διαφωνίες,ταυτίσεις.Άντε να τελειώνουμε την λίστα,μέχρι τουλάχιστον την επόμενη..Πού είχαμε μείνει;Α ναι..


7: The Strokes - Is This It (2001)


Νομίζω ότι είναι άσκοπο να μιλήσω (κι εγώ) για τούτο εδώ το album.Να πω για άλλη μία φορά τα κλισέ "έχει άρωμα Νέας Υόρκης,επιρροές από Velvet Underground (που προσωπικά δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα-γαμάτο όνομα πάντως) και Television,5 τσογλάνια που δίνουν νέα πνοή στο ροκ" κλπ..Τα παραπάνω ισχύουν εξάλλου και έχουν γραφτεί άπειρες γραμμές και σελίδες περί της σπουδαιότητας του παρόντος δισκογραφικού πονήματος.Εγώ θέλω να σταθώ σε ένα άλλο σημείο.Μπορεί σε κάποιον να μην αρέσουν οι Strokes,δικαίωμα του στην τελική.Το γεγονός όμως που νομοτελειακά τοποθετεί το Is This It στην αφρόκρεμα της δεκαετίας είναι η επιρροή του στα μουσικά πράγματα και στα νέα γκρούπ που ξεπετάχτηκαν τα τελευταία χρόνια.Αμφότεροι Franz Ferdinand και Arctic Monkeys πχ θα ηχούσαν πολύ διαφορετικοί άν δεν είχε υπάρξει ποτέ αυτό το album.Πέρα από αυτό,ανάγκασε τον μουσικό τύπο και το κοινό να ξανασχοληθεί με τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης αγκαλιάζοντας μετέπειτα μπάντες όπως οι Interpol,οι LCD Soundsystem αλλά και οι Yeah Yeah Yeahs.Σημείο αναφοράς.Έτσι απλά..




8: The White Stripes - Elephant (2003)


Όταν πρωτοάκουσα το Elephant έλεγα από μέσα μου:"Γαμώτο είναι άψογο δισκάκι,αλλά πόσο πιό καλό θα μπορούσε να γίνει με έναν αληθινό ντράμερ αντί για το απλό κράτημα του ρυθμού από την Meg White".Ωστόσο,τείνω να συμφωνήσω τελευταία με την άποψη ότι η Meg δέν έχει αμελητέα συμμετοχή στο μουσικό φαινόμενο που λέγεται White Stripes.Αυτό το απλό,σχεδόν βασικό παίξιμο της είναι που αφήνει χώρο στον Jack White να ξεδιπλώσει τα Led Zeppelin -ικά κολλήματα του στην κιθάρα χωρίς ποτέ το ηχητικό αποτέλεσμα να καταντάει φλύαρο-πώς θα μπορούσε άλλωστε με κιθάρα-ντράμς και λίγο πιάνο μόνο σε ορισμένα σημεία.Γκαραζ-μπλουζ-ρόκ σε σύγχρονη συσκευασία ορμώμενο εκ Ντιτρόιτ.Ο δίσκος κινείται πάνω σε ένα βασικό δίπολο,ντράμς-κιθάρα.Είναι απορίας άξιον πως δεν καταντάει ούτε σε ένα σημείο βαρετός ή "κενός" ελλείψει άλλων οργάνων.Από εδώ ξεπήδησε ένα από τα μεγάλα hit της δεκαετίας,το κλασσικό πλέον Seven Nation Army.Απολαυστικός ο ελέφαντας.Πρόσεξε μόνο μην σε πατήσει στο πέρασμά του..




9: Arctic Monkeys - Whatever People Say I am,That's What I'm Not (2006)



Μπορώ να πώ ότι μου αρέσει περισσότερο ο δεύτερος δίσκος των Arctic.Αυτός όμως είναι που έκανε πάταγο,έσπασε ρεκόρ,πήρε Mercury Prize,Brit Awards,πούλησε όσο λίγοι και έδειξε τις τεράστιες δυνατότητες του internet και συγκεκριμένα του Myspace.Σε καμία περίπτωση οι τέσσερις βρετανοί δέν έπαιξαν κάτι καινούριο μουσικά.Punk κιθάρες,έξυπνοι στίχοι,καταιγιστικοί ρυθμοί από την rythm section,brit pop περάσματα και να "οι νέοι σωτήρες του ρόκ"(σύμφωνα με έντυπα όπως το ΝΜΕ στη βρετανία).Μεγάλο μουσικό φαινόμενο της δεκαετίας,απέδειξε ότι δεν χρειάζεσαι πάντα την υποστήριξη μίας μεγάλης εταιρείας για να κάνεις επιτυχία.Μερικές φορές αρκεί το ταλέντο (πόσο έχει χάσει το νόημα αυτή η λέξη στην εποχή των reality,του X Factor και των λοιπόν ατάλαντων που εμφανίζονται σαν τα μανιτάρια συνεχώς).Η παραγωγή αρκετά στεγνή με live αισθητική πρόβαλλε την δυναμική της μπάντας.Αν και αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό από τους indie γραφιάδες (τους ποιούς;;;) εντούτοις,απέδειξαν πώς είναι αρκετά αξιόλογοι μουσικοί με αρκετά πράγματα να δώσουν..Το μόνο που χαλάει λίγο τα παραπάνω είναι το ανεκδιήγητο εξώφυλλο.However,in Arctics we trust..



10: The National - Alligator (2005)



Αριστούργημα.Με όλη την σημασία της έννοιας.Από τα καλύτερα δισκάκια του ανεξάρτητου ήχου εδώ και πολλά χρόνια.Άν σου αρέσουν οι Tindersticks,Interpol,Nick Cave θα το λατρέψεις με την πρώτη ακρόαση.Λυρικό,συναισθηματικό,με μία φωνή ικανή να σου τσακίσει τα σωθικά δεν θα μπορούσε να λείπει από μία τέτοια λίστα.Ενδείκνυται για νυχτερινές ώρες,όταν όλα μοιάζουν πιό εύθραυστα κι εσύ πιό ευάλωτος.Ακουστικές κιθάρες,απαλά περάσματα,ζόρικες μπαλάντες,δυναμιτισμένα διαμαντάκια..Ακούγεται μονορούφι,χωρίς σταματημό.Πολύ δύσκολα θα απαλλαγείς από το Alligator.Εξάλλου,ποιός είπε ότι θέλουμε να απαλλαγούμε;..


Άλλοι 10+1 δίσκοι που αξίζουν να ακούσει κανείς:
Amy Winehouse - Back to Black
The Decemberists - Picaresque
Lcd Soundsystem - Sound of Silver
Editors - The Back Room
Sufjan Stevens - Illinois
Franz Ferdinand - Franz Ferdinand
Beck - Modern Guilt
Queens of The Stone Age - Songs for the Deaf
Muse - Black Holes and Revelations
Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
Bloc Party - Silent Alarm

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Best of Zeroes (part 2)

Όντας τελείως ανάποδος,η λίστα δημοσιεύεται με ανάποδη σειρά,δηλαδή από το Νο 1 έως το 10.Δεν μας πτοούν οι κακεντρεχείς δηλώσεις περί περίεργου,ότι να ναι blogger που δέν έχει ιδέα του τι γράφει και τι κάνει γενικότερα!!!Εγώ εδώ,συνεχίζω το γράψιμο και την καταγραφή των σκέψεων μου πάνω στους δίσκους πού έκαναν πιό ενδιαφέρουσα την δεκαετία που κλείνει,από μουσικής άποψης..Συνεχίζουμε λοιπόν..


4:Coldplay - A Rush of Blood To The Head (2002)


Μεγάλος δίσκος.Αυτό είναι το album που μετέτρεψε τους άγουρους ακόμη Coldplay σε stars πρώτου μεγέθους και έδειξε πώς θα πρέπει να ακούγεται ένας τέλειος rock/pop δίσκος.Από την αρχή ώς το τέλος δηλαδή.Από εδώ ξεπήδησαν τα Clocks,In My Place και The Scientist.Κανένα κομμάτι δεν υπολείπεται,δημιουργώντας έναν από τους πρώτους μεγάλους δίσκους της δεκαετίας.Σε σημεία με πιάνο και συνοδεία ακουστικής κιθάρας,σε άλλα ηλεκτρισμένοι-αλλά πάντα μελωδικοί- οι τέσσερις Λονδρέζοι έδειξαν ότι είχαν τα φόντα να πάρουν τη σκυτάλη από τους U2 ώς το επόμενο stadium rock/pop σχήμα.Καλοδουλεμένες συνθέσεις,μεγάλα ρεφρέν,μικρές δόσεις ψυχεδέλειας (ειδικά στο Daylight),όμορφα φωνητικά από τον frontman της μπάντας,Chris Martin,αποτελούν τα βασικά συστατικά του A rush of blood to the head.Μόνο το ριμαδοpitchfork "κατάφερε" να μην συγκινηθεί από τούτο εδώ το πόνημα,δίνοντας του έναν αρκετά χαμηλό βαθμό.Στα @@@ μας..Εμείς υποβάλλουμε τα σέβη μας και αφήνουμε εαυτούς και αλλήλους να ταξιδέψουν με έναν από τους καλύτερους σύγχρονους rock/pop δίσκους..This is music..




5:Radiohead - Hail to the Thief (2003)



Ο πιό υποτιμημένος δίσκος των Radiohead κι ένας από τους πιό υποτιμημένους των τελευταίων ετών.Από που να το πρωτοπιάσει κανείς αυτό το έργο τέχνης..Συνδυάζοντας το ρόκ παρελθόν τους με την ηλεκτρονική περίοδο εποχής Kid A και Amnesiac οι ραδιοκέφαλοι στο album αυτό παρουσιάζονται σαφώς πιό πολιτικοποιημένοι από στιχουργικής άποψης,παραδίδοντας τον ενδεχομένως πιό πλήρη δίσκο τους.Γεμάτος από όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν τόσα χρόνια τους Radiohead.Πιό "εύκολο" σαν άκουσμα από τους δύο προκατόχους του,πάντρεψε τις κλασικές κιθαριστικές ανησυχίες τους (2+2=5,Go to Sleep) με την παρουσία ηλεκτρονικών ήχων (Myxomatosis) και πιό ψυχεδελίζουσες νότες (Where i End and You Begin).Χορταστικό album,όπως μαρτυρά και ο αριθμός των κομματιών -14 στο σύνολο τους- το οποίο δεν είχε τον αντίκτυπο που άξιζε.Αριστουργηματικό εξώφυλλο γιά άλη μία φορά από τον Stanley Donwood και οι Radiohead ανακηρύσσονται και επίσημα ώς ένα από τα πιό σταθερά,άν όχι το σταθερότερο,από άποψης ποιότητας των album,συγκρότημα της τελευταίας δεκαπενταετίας..




6:Sigur Ros - ( ) (2002)


Οι Ισλανδοί είναι από τα πολύ λίγα σχήματα του πλανήτη όπου μπορούν νομίζω να περηφανεύονται ότι έχουν έναν ήχο τελείως δικό τους,με ξεκάθαρο δικό του στίγμα και ταυτότητα.Το παρόν δίσκάκι αποτελεί έναν καλό λόγο για να αρχίσει να ακούει post rock κανείς.Αργές,μακρόσυρτες μελωδίες που καταλήγουν σε κιθαριστικές-και όχι μόνο- κορυφώσεις και οδηγούν τον ακροατή σε καθαρσιακά τοπία.Εικονοπλαστικός αν μη τι άλλο δίσκος,ο οποίος χωρίζεται σε δύο μέρη.Τα πρώτα πέντε κομμάτια (και τα αποκαλώ έτσι γιατί σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν τυπικά τραγούδια,αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω) χαρακτηρίζονται από την έντονη μελαγχολική διάθεση και τα απαλά και ήρεμα ηχοχρώματα.Τα τρία τελευταία που κλείνουν το album ακολουθούν διαφορετική συνταγή,καθώς οδηγούνται σε ξεσπάσματα και λυτρωτικές ατμόσφαιρες.Ειδικά το τελευταίο κομμάτι αποτελεί την επιτομή των συναισθημάτων που μπορούν να δημιουργήσουν σε έναν άνθρωπο οι Sigur Ros.Μεγάλο σε διάρκεια,επιβλητικό,καταλήγει να δημιουργεί μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα,όπου τα ντράμς πέρνουν κεφάλια,οι κιθάρες δημιουργούν μελωδικό,χαοτικό θόρυβο εξιτάροντας και ερεθίζοντας όλες σου τις αισθήσεις ενώ σε πλήρη αντίθεση τα φωνητικά έχουν μία περίεργη,απόκοσμη ηρεμία.Σπουδαίο album,από μία σπουδαία μπάντα..

Stay tuned for the 3 and last part..

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Albums of the Decade

Έρχεται κάποια στιγμή όπου πάνω στην κουβέντα,σε ρωτάει ο άλλος:Ποιά ήταν τα album της δεκαετίας που αγάπησες πιό πολυ;..Εύκολη και απλή ερώτηση,πάρα πολύ δύσκολη και ζόρικη η απάντηση.Τί να πρωτοδιαλέξεις..Αν και ο γράφων δυσκολεύτηκε αφάνταστα να ξεχωρίσει ποια είναι τα 10 δισκάκια που τον συγκίνησαν,τον προβλημάτισαν,τον έκαναν να περπατάει στο δρόμο σιγοψιθυρίζοντας κάποιο από τα στιχάκια τους,τον συντρόφευσαν κατά τη διάρκεια της μέρας (και κυρίως της νύχτας),τον οδήγησαν σε ατέρμονες συζητήσεις και αναλύσεις περί τη σπουδαιότητα του καθενός..Ύστερα από ώριμη και επίπονη σκέψη,ετοίμασα μία λίστα με τα αγαπημένα μου album,η οποία βέβαια κατά πάσα πιθανότητα στο άμεσο μέλλον θα αλλάξει και μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τα ακούσματα αύτά που παραθέτω.Όσον αφορά όμως το ΤΩΡΑ,αυτή είναι η λίστα που αποτυπώνει τα,κατά την άποψη αυτού του blog,καλύτερα album της δεκαετίας 2000-2009!!

Best of the Zeroes..(part 1)

1:Arcade Fire - Neon Bible (2007)

Tί κάνεις αφού έχεις βγάλει ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα των τελευταίων ετών με επιρροές απο post punk,χρήση χορωδιών,πλήθος εγχόρδων,χαρμολυπικές κιθάρες και καταπληκτικούς στίχους,όπου το σύνολο του τύπου του χαρίζει αποθεωτικές κριτικές;Στην περίπτωση των καναδών,μετά το Funeral του 2004,αποφάσισαν να προσθέσουν μία δόση "σκοτεινιάς και μελαγχολίας" στην συνταγή τους.Ο ήχος έγινε πιο μυστήριος,τα έγχορδα παρέμειναν στη θέση τους,οι στίχοι έγιναν ανά στιγμές πιό πολιτικής φύσεως,και η γενικότερη αίσθηση που είχες με το που έβαζες το δίσκο να παίζει είναι ότι πρόκειται για ένα μεγάλο έργο τέχνης όπου το συγκρότημα φτάνει στα όρια των δυνατοτήτων του.Ρόκ με την ευρεία έννοια του όρου.

Ηχογραφημένο ολόκληρο μέσα σε μία εκκλησία προσέδωσε αυτό που ίσως έλειπε από τους Arcade Fire,μία δώση μαγείας.Λυρισμός,wall of sound αισθητική σε αρκετά από τα κομμάτια του album,μία πιό "σταδιακή" υφή και οι καναδοί αγγίζουν την μουσική τελειότητα.Οι περισσότεροι αποθεώνουν το προηγούμενο δισκογραφικό πόνημά τους,προσωπικά όμως θεωρώ ότι αυτός είναι ο δίσκος που έδειξε τις πραγματικές δυνατότητες τους και τους καθιέρωσε ως ένα από τα καλύτερα και πιό ιδιαίτερα γκρούπ της νέας γενιάς.Η πρώτη θέση δικαιωματικά τους ανήκει..


2:Interpol - Turn on the Bright Lights (2002)


Ένα συγκρότημα που σίγουρα δεν φέρνει ηχητικά καθόλου στην γενέτειρά του,τη Νέα Υόρκη.Και αυτό γιατί οι τέσσερις Interpol στο ντεμπούτο τους παρουσίασαν ένα σύνολο από κομμάτια,επηρεασμένα κατά βάση από τα βρετανικά 80s και το post punk-new wave κίνημα.Joy Division,The Smiths,Echo and the Bunnymen,The Chameleons οι πρώτες μπάντες που σου έρχονται στο μυαλό ακούγοντας το Turn On The Bright Lights.Και;Όταν έχεις να κάνεις με τέτοιες δισκάρες,όπου δίνουν πνοή στο σύγχρονο indie rock είναι άστοχο να μιλάμε συνεχώς για το παρελθόν και να μην απολαμβάνουμε έναν από τους καλύτερους σύγχρονους δίσκους.Σκοτεινά φωνητικά δια χειρός Paul Banks,κοφτές,στακάτες κιθάρες,μία rythm section όπου δίνει στιβαρότητα και όγκο στα κομμάτια και να ένα classic..

Χωρίς φιοριτούρες και πολλά φτιασίδια.Η ατμόσφαιρα αποπνικτική,τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε πιό δυνατά κομμάτια και ήρεμα περάσματα-όπως το τελευταίο κομμάτι του δίσκου (Leif Ericson),αρκετό reverb.Τέσσερις Νευορκέζοι δίνουν νέο αέρα στο σύγχρονο ανεξάρτητο ρόκ.Τελεία και παύλα.Μεγάλο album.Μετά από κάθε ακρόαση γίνεται καλύτερο..


3:Tv On The Radio - Dear science (2008)
Οκ.Το νούμερο ένα του blog αποτέλεσε δεύτερο album μπάντας,το αμέσως επόμενο, ντεμπούτο και τώρα-γα να μήν χαλάσει η σειρά στην τρίτη θέση ανεβαίνουν οι Tv On The Radio με το τρίτη τους δισκογραφική προσπάθεια.Θα προσπαθήσω να δώσω έναν ορισμό για τη μουσικό περιεχόμενο του Dear Science.Για να δούμε..Θα το ονόμαζα future/rock/electronica/soul/pop.Αν και ενάντια των κατηγοριοποιήσεων,θαρρώ πως η ονομασία αυτή δίνει ξεκάθαρα το στίγμα του δίσκου.Ανακατεύοντας ένα σωρό στοιχεία,από ηλεκτρονικά μπιμπλίκια,soulful φωνητικά και πνευστά με κιθάρες,το Dear Science αποτελεί έναν από τους πιό ποικιλόμορφους alternative δίσκους της δεκαετίας.

Χωρίς να κολλάει σε ένα στύλ μουσικής,κάνει ένα πέρασμα από οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς-σύγχρονο μπλουζ ροκ,funk,Indie με συνδετικό κρίκο τα απίστευτα φωνητικά,τα οποία ντύνουν κάθε κομμάτι.11 ύμνοι ο ένας καλύτερος από τον άλλον.Ένα must have album για κάθε σύγχρονο ακροατή της εναλλακτικής σκηνής...

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

The ΧΧ-XX

Αναμφίβολα,ένα από τα καλύτερα,αν όχι το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς που διανύουμε!Οι Βρετανοί που έχουν κλέψει τις καρδιές του παγκόσμιου τύπου είναι 4 λονδρέζοι με βασικά τους συστατικά την απλότητα και τις ωραίες μελωδίες.Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε τον ήχο τους,θα λέγαμε ότι παίζουν melancholic indie/pop με στίχους που περιφέρονται γύρω από ερωτικά θέματα κατά βάση.11 συνθέσεις,καλοδουλεμένες όλες τους,με γυναικεία (αλλά και αντρικά)κυρίως φωνητικά,απαλές κιθάρες,ντραμς,λούπες και σύνθια τα οποία επιστρατεύονται σε πολύ "απλές" και λιτές ενορχηστρώσεις.Κάποιος,με μία γρήγορη,πρόχειρη ακρόαση θα μπορούσε να το απορρίψει ως πολύ εύκολο και λιτό άκουσμα.Εκεί όμως βρίσκεται όλη η ουσία των ΧΧ.Στην ατμόσφαιρα την οποία είναι ικανοί να δημιουργήσουν με τα βασικότερα των συστατικών.Πότε παίζοντας εφυιή pop,πότε αγγίζοντας indie rock ηχοχρώματα,άλλωτε πλησιάζοντας στα χωράφια του trip hop,σε κάθε περίπτωση σε παίρνουν από το χέρι και σε κρατούν σφιχτά καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου,έως και το τέλος του.Νυχτερινή ώρα,μελαγχολικό mood,μόνος σε κάποιο ωραίο σημείο της πόλης να παρατηρείς τα φώτα,με τους XX για παρέα..Και δεν χρειάζεσαι τίποτα (σχεδόν) άλλο...

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Echo and The Bunnymen-The Fountain

Ok,μπορείτε να τους κατηγορήσετε,επειδή δεν επέλεξαν να ακολουθήσουν κάποτε τον δρόμο της δόξας και των πολυεθνικών που πήραν οι U2,όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να το κάνουν.Μπορείτε επίσης να τους κατηγορήσετε για την αλαζονεία του Ian McCulloch,ο οποίος επί χρόνια διακήρυττε ότι οι Echo and The Bunnymen είναι το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου.Νομίζω όμως ότι όλοι αναγνωρίζουν την τεράστια αξία τους αλλά και τα κλασικά album που άφησαν πίσω στα 80's.Δίσκοι όπως τα Crocodiles,Heaven up Here και Ocean Rain δεν βγαίνουν κάθε μέρα.Η δεύτερη πορεία τους,μετά την επανασύνδεση (από το 1997 και μετά) τούς έριξε θα λέγαμε στην παγίδα των επίπεδων κυκλοφοριών,της χαμηλής δημοτικότητας και των μέτριων κριτικών.Τα τελευταία χρόνια όμως,αν κάποιος ακούσει προσεκτικά τις τελευταίες κυκλοφορίες τους,χωρίς να είναι αρνητικά προκατειλλημένος,αφήνοντας κατά μέρος τίς όποιες συγκρίσεις με το παρελθόν,θα διαπιστώσει ότι κινούνται σε ένα αρκετά καλό επίπεδο.Το Siberia του 2005 ήταν ένας ειλικρινής,καλός pop δίσκος με μερικά από τα πιό όμορφα και μελαγχολικά τραγούδια τους,από την τελευταία σοδειά.Το φετινό The Fountain βρίσκει την μπάντα από το Liverpool να συνεχίζει να δείχνει στοιχεία από το καλό της πρόσωπο.Αρκετά πιό "ραδιοφωνικό",με τα περισσότερα κομμάτια να έχουν έναν uptempo χαρακτήρα και μία ηχητική αίσθηση αρκετά κοντά στην λογική των U2,γεγονός που ίσως να εκπλήξει κάποιους από τους παλαιότερους φαν.Η φωνή του Ιαν,βαριά και επιβλητική συνοδεύει τις δυνατές μελωδικές κιθάρες του Will Sergeant καθ'όλη τη διάρκεια του The Fountain.10 καλές συνθέσεις,χωρίς να είναι ιδιαίτερα "δύσκολο" σαν άκουσμα,πιθανολογώ ότι θα αρέσει στούς φαν τής σύγχρονης βρετανικής σκηνής (Coldplay,Snow Patrol,Starsailor).Κλείστε τα αυτιά σας στούς κριτικούς και απλά ακούστε τον δίσκο.Σύμφωνοι,δέν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κανενός τη ζωή,ούτε θα στιγματίσει κανέναν,κατά πάσα πιθανότητα.Αυτό όμως δεν ακυρώνει την όλη ύπαρξη ενός καλού,radio friendly rock/pop δίσκου από μία θρυλική κάποτε μπάντα.Ιδανικό άκουσμα τώρα που αρχίζει να χειμωνιάζει σιγά σιγά και να γίνεται πιο μελαγχολική η διάθεση..

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Διαφορά νοοτροπίας..

Απ'ότι πληροφορηθήκαμε όλοι τίς προηγούμενες μέρες,τα εισιτήρια του Glastonbury,του πιό ίσως διάσημου μουσικού φεστιβάλ της Αγγλίας εξαντλήθηκαν μέσα σε 12 ώρες από τη στιγμή της διάθεσής τους.Οι περισσότερες κρατήσεις έγιναν μέσω του internet όπως γίνεται κατανοητό.Αλλού όμως θα ήθελα να σταθώ,σε ένα σημείο που πραγματικά με εξέπληξε προσωπικά και δεν το γνώριζα αρχικά.Ότι ακόμη δέν έχει ανακοινωθεί ούτε ένα όνομα από αυτά που θα εμφανιστούν στο δημοφιλές φεστιβάλ.Πόσο μεγάλη είναι η απόσταση μάς από τους βρετανούς-και όχι μόνο- μουσικόφιλους οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα φεστιβάλ όπως ακριβώς θα έπρεπε.Ως μία γιορτή της μουσικής.Ως μία ευκαιρία να μαζευτούν με χιλιάδες άλλους συνανθρώπους τους,ακούγοντας νέα αλλά και παλαιότερα συγκροτήματα,συμμετέχοντας κατά ένα τρόπο σε μία διαδικασία κοινωνικοποίησης.Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης,του άκρατου τεχνοκρατισμού,ο οποίος δέν δίνει δεκάρα για τίς τέχνες,τίς ανθρώπινες επιστήμες,την κουλτούρα πόσο ωραίο είναι το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι επιθυμούν να ξεφύγουν έστω και λίγο από αυτή την κατάσταση.Όταν μάλιστα συγκρίνεις αυτές τις πραγματικές γιορτές της μουσικής,με τα εγχώρια φεστιβάλ,πραγματικά θλίβεσαι.Ακυρώσεις λόγω χαμηλής προπώλησης ή στην καλύτερη συναυλίες όπου πραγματικά η προσέλευση του κόσμου είναι αποκαρδιωτικά μικρή(πρόσφατο παράδειγμα το φετινό Eject).Θα μου πείτε είναι άλλη η δυναμική των 2 χωρών και τα μεγέθη δέν είναι συγκρίσιμα.Θα συμφωνήσω εν μέρει.Περισσότερο έχει να κάνει με διαφορά νοοτροπίας και φιλοσοφίας,κατά την ταπεινή μου γνώμη.Όταν στο εξωτερικό-στο Glastonbury εν προκειμένω-ο κόσμος πληρώνει για να πάει κάπου όπου δεν ξέρει καν ποιοι θα παίξουν,αλλά είναι πρόθυμος να ακούσει νέα πράγματα και να τα αποδεχτεί ή να τα απορρίψει,βάζοντας πάνω από όλα τη μουσική,ενώ εδώ στην Ελλάδα,συγκρότημα που δέν είναι τουλάχιστον συνομήλικο με τους παππούδες μας είναι σχεδόν νομοτελειακά καταδικασμένο να παίζει μπροστά σε ένα πολύ περιορισμένο κοινό.Ας σταματήσουμε τη γρίνια και τη μιζέρια που μας κατατρέχει σαν λαός,τα τελευταία χρόνια.Άς πάμε μπροστά,στηρίζοντας τις τέχνες μας-την μουσική στην συζήτηση που κάνουμε- και ας προσπαθήσουμε να μοιάσουμε κατά ένα τρόπο στους "ευρωπαίους φίλους μας".Κάποια στιγμή πρέπει να εκσυγχρονιστούμε ως έθνος.Όχι μόνο σε εξοπλιστικά συστήματα ή θέματα δημόσιας διοίκησης,αλλά και σε θέματα νοοτροπίας..Έχει έρθει πιά ο καιρός...




Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Τίτλοι τέλους για τους Oasis..

Είναι επίσημο πλέον.Oι Oasis πέρασαν στήν ιστορία.Ο Liam Gallagher επιβεβαίωσε αυτό που όλοι είχαμε ψυλλιαστεί,ότι η μπάντα δεν θα συνεχίσει χωρίς τον ηγέτη και βασικό συνθέτη της,Noel Gallagher.Σύμφωνα με δηλώσεις του στην εφημερίδα Times,υποστήριξε ότι αυτό που είναι cool-όπως χαρακτηριστικά είπε-είναι ότι το διέλυσαν αυτοί το συγκρότημα και όχι άλλοι για αυτούς.Πέρασε πολύ ωραία αλλά αυτό που τον απασχολεί πλέον είναι το επόμενο μουσικό του βήμα."Ο κόσμος θα μπορεί να αγοράζει τα άλμπουμ του(εννοώντας τον αδερφό του), θα μπορεί να αγοράζει τα δικά μου,όλοι θα είναι ευτυχισμένοι."Ως μέγας φάν της βρετανικής μπάντας η οποία παρά τα όποια προβλήματα της,τους καυγάδες,τίς μέτριες ανά στιγμές κυκλοφορίες τους,στάθηκε πάνω από όλα αληθινή και αυθάδικη απέναντι σε πάσης φύσεως συντηρητισμούς και έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά της στη μουσική ιστορία,ένα έχω να δηλώσω.OASIS WILL NEVER DIE,THEY ARE GONNA LIVE FOREVER...


Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Vampire Weekend

Οι Vampire Weekend,αποφάσισαν να διαθέσουν ως δωρεάν download το πρώτο τραγούδι από το επερχόμενο album τους "Contra",μέσα από το επίσημο site τους.Το όνομα του τραγουδιού είναι "Horchata".Μπορείτε να το κατεβάσετε πατώντας εδώ..

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Arctic Monkeys-Humbug

Franz Ferdinand,Kaiser Chiefs,Bloc Party,The Libertines.Μερικές από τίς μπάντες που χρίστηκαν από τα τα μέσα (κυρίως βρετανικά) ώς σωτήρες τής μουσικής σκηνής,παρουσιαζόμενοι ως ικανοί να την απαλλάξουν από το τέλμα των τελευταίων ετών. Η συνέχειά τους ασφαλώς και δεν δικαίωσε τις υπερβολικές προσδοκίες,αποδεικνύοντας πώς στην συντριπτική πλειοψηφία τους,οι καλλιτέχνες αυτοί υπήρξαν υπερεκτιμημένοι στην προσπάθεια αναζήτησης της νέας μεγάλης ροκ μπάντας.Το 2006 έσκασαν σαν βόμβα στο μουσικό στερέωμα οι Arctic Monkeys με το Whatever People Say I am,That's What I'm not,σπάζοντας το ρεκόρ για γρηγορότερες πωλήσεις στην ιστορία των βρετανικών chart (νικώντας το Definitely Maybe τών Oasis).Φασαριόζικες κιθάρες,εξαντλητικοί ρυθμοί,απλουστευμένοι στίχοι,πιασάρικα singles καί μία πρωτοφανή κριτική αποδοχή από το σύνολο του τύπου,μετέτρεψε τους άγουρους τότε πιτσιρικάδες σε τεράστιο μουσικό-καί όχι μόνο-φαινόμενο.Η συνέχεια ήρθε ένα χρόνο αργότερα με το δεύτερο album,Favourite Worst Nightmare,το οποίο κράτησε σταθερά ψηλά το γκρούπ φτάνοντας και αυτό στο Νο1 αποσπώντας αρκετά βραβεία.2009,Humbug.Ο καλύτερος δίσκος των Arctic Monkeys μέχρι στιγμής.Ακούγοντας άπειρες φορές το νέο δίσκο τους,αλλά και την -κάπως πιο χλιαρή σε σχέση με τα 2 πρώτα album-υποδοχή των φαν τους,μου δίνεται η εντύπωση ότι πραγματικά έγραψαν αυτά τα τραγούδια για να γουστάρουν οι ίδιοι,αγνοώντας τις απαιτήσεις του όποιου "ανώριμου" ηλικιακά και μουσικά κοινού τους.Γεγονός που πιστοποιεί τη μεγάλη κλάση τους ως συγκρότημα αλλά και τα κότσια που διαθέτουν.Οι ρυθμοί είναι πιό χαμηλοί αυτοί τη φορά,κάνουν την εμφάνιση τους κάποια διάσπαρτα πλήκτρα,ενώ υπάρχει μία κάπως πιό "σκοτεινή" προσέγγιση στον ήχο τους(ολοκάθαρα η επιρροή του Josh Homme στην παραγωγή).Στοιχείο που διαφοροποιείται σε μεγάλο βαθμό από το παρελθόν είναι οι στίχοι του Alex Turner.Πιό ποιητικοί,πιό ασαφείς ταιριάζουν απόλυτα με την ώριμη εμφάνιση πλέον του γκρούπ,το οποίο φαίνεται να αλλάζει σε ένα βαθμό την πορεία του.Μάς παραδίδουν υπέροχα λυρικά κομμάτια ανάμεσα στα τυπικά κομμάτια τους αλλά και σε εκείνα που έχουν μία έντονη εσάνς από Queens of the Stone Age.Την παραγωγή συνυπογράφει ο James Ford,ο οποίος είχε δουλέψει στο album τών Last Shadow Puppets(το side project του Turner),η επιρροή των οπoίων είναι πιό εμφανής από ποτέ στο Cornershop το δεύτερο single και ενός εκ τών highlight του Humbug.Συνολικά,πρόκειται για τόν πιό "δύσκολο" δίσκο τους,ο οποίος θέλει 2-3 ακροάσεις παραπάνω μέχρι να συνηθίσεις την αλλαγή του ήχου τους.Ύστερα από αυτό,απλά χάνεσαι στους ήχους και τα στιχάκια του πιό ταλαντούχου βρετανικού συνόλου της τελευταίας πενταετίας τουλάχιστον.Το οποίο ταλέντο τους είναι εκείνο που δέν τους άφησε να καούν από το hype που δημιουργήθηκε πριν λίγα χρόνια γύρω από το όνομά τους..


Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Thom Yorke και Flea???

Σίγουρα πρόκειται γία μία από τίς πιό αναπάντεχες μουσικές συνεργασίες των τελευταίων ετών.Ο τραγουδιστής των Radiohead,Thom Yorke ανακοίνωσε τη δημιουργία μίας νέας μπάντας όπου εκτός από τον ίδιο,θα περιλαμβάνει τον επί χρόνια παραγωγό των Radiohead,Nigel Godrich,τον Flea(what the fuck?) των Red Hot Chili Peppers αλλά και τούς Mauro Refosco στήν κιθάρα και Joey Waronker(υπήρξε ντράμερ των R.E.M. και του Beck στο παρελθόν).Ήδη οι 2 συναυλίες που ανακοίνωσαν είναι sold out.Άγνωστο είναι ακόμη το όνομα της μπάντας.Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ανά τόν κόσμο μουσικόφιλοι θα έχουν ένα τεράστιο ενδιαφέρον να δούν την καλλιτεχνική αυτή σύμπραξη.Η αντίθεση ανάμεσα στον Thom και την μπάντα του με τον "τρελιάρη" μπασίστα των Peppers είναι αυτή που περιέχει όλη εκείνη την ίντριγκα που περιμένουμε από μία αναπάντεχη συνεργασία 2-τεράστιων μουσικών.Για να δούμε λοιπόν...

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

The Cribs




The Cribs:Ignore the Ignorant




Μεγάλη υπόθεση οι ήρωες..Μπορούν να πάρουν ένα συμπαθητικό,τυπικό κιθαριστικό συγκρότημα του νησιού και να του προσδώσουν τόσο βάθος,κάνοντάς το ικανό να ανέβει κατηγορία.Στην περίπτωση των Cribs ο άνθρωπος αυτός είναι ο Johnny Marr,πρώην κιθαρίστας των Smiths,ο οποίος πλέον αποτελεί μέλος της μπάντας.Εκεί που η μπάντα στα προηγούμενα album έπαιζε ένα τυπικό indie στύλ όπως παίζουν τα μισά γκρουπ της Βρετανίας τα τελευταία χρόνια με κοφτές κιθάρες και γρήγορους ρυθμούς(καταραμένοι Franz Ferdinand,χαχα)σε τούτον τον δίσκο ξεπερνούν τους εαυτούς τους,παραδίδοντάς μας ένα album που έχει όλα τα φόντα να μείνει στην ιστορία ως ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά δημιουργήματα γιά την τρέχουσα δεκαετία.Υπερβολή;Μπά..Το Ignore the Ignorant είναι ειλικρινά ένας σπουδαίος δίσκος.Τα πρώτα τρία κομμάτια σε αρπάζουν από τα μούτρα με τις σπιρτόζικες κιθάρες και μελωδίες τους,χωρίς να μπορείς να αντισταθείς στη γοητεία τους.Το Cheat on me είναι το πρώτο single του δίσκου,με τον στίχο που ίσως σηματοδοτεί την αλλαγή στην πορεία τους ("I could be someone else"),βάζοντας πλώρη για σπουδαία πράγματα.Το σημείο που διαφοροποιεί σε μεγάλο βαθμό τους Cribs από την πληθώρα των-μέχρι πρότινος-ομοίων τους,είναι η ικανότητα τους να γράφουν και όμορφα χαμηλόφωνα κομμάτια(πέρα από τα συνηθισμένα "γκαζωμένα") όπως τα Save your Secrets και Last Year's Snow,με το τελευταίο να έχει μία έντονη αίσθηση από Smiths,με την κιθάρα του Marr να δίνει τον τόνο.Μέσα στα 12 κομμάτια του δίσκου υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν ένα δίσκο εν δυνάμει εθιστικό.Κιθάρες που σε παρασύρουν με τις έξυπνες μελωδίες τους,γρήγοροι ανά στιγές ρυθμοί,απαλά κομμάτια που θυμίζουν κάτι από τις μέρες των καλύτερων indie συγκροτημάτων,δυναμικές ερμηνείες που ταυτίζεσαι μαζί τους και στίχοι που λένε τα πάντα και τίποτα.Το Ignore the ignorant δίνει νέο αέρα στο σύγχρονο Βρετανικό κιθαριστικό ροκ.Συνοψίζοντας,τσακιστείτε να ακούσετε το album!!!Ειδικά οι φίλοι της βρετανικής σκηνής θα ενθουσιαστούν ιδιαίτερα.Μια από τίς πιό όμορφες εκπλήξεις των τελευταίων ετών.The Cribs λοιπόν,γιατί όχι;..

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Mercury Prize 2009



Η εικονιζόμενη,Speech Debelle,με το mercury music prize για το 2009 στα χέρια της.Η άσημη ράπερ αναδείχτηκε νικήτρια στη μάχη για το σημαντικότερο βραβείο για βρετανικό άλμπουμ της χρονιάς.Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο δίσκος της "Speach Therapy",μέχρι πρίν την τελετή είχε πουλήσει το εξωπραγματικό νούμερο των 3οοο κομματιών!!!Παρ'όλα αυτά κατέκτησε το βραβείο,το οποίο συνοδεύεται από μία επιταγή αξίας 20000 λιρών(ωραίο συνοδευτικό,αν μη τι άλλο) ανάμεσα σε ονόματα που ήταν πιό γνωστά όπως οι Kasabian και οι Glasvegas.Αφού πήρε το βραβείο ευχαρίστησε την μπάντα της,τη μαμά της και τους fans (κλισέ,αλλά έτσι γίνεται πάντα),ελπίζοντας ασφαλώς σε θεαματική αύξηση των πωλήσεών της ύστερα από την κατάκτηση του βραβείου,κάτι που έχει συμβεί και στο παρελθόν με τους λιγότερους γνωστούς νικητές του Mercury Prize.


Οι άλλες υποψηφιότητες ήταν οι:

Bat for Lashes:Two suns
Florence and the Machine:Lungs
Friendly Fires:Friendly Fires
Glasvegas:Glasvegas
The Horrors:Primary Colours
La Roux:La Roux
Led Bib:Sensible Shoes
The Invisible:The Invisible
Kasabian:West Ryder Pauper Lunatic Asylum
Sweet Billy Pilgrim:Twice Born Men
Lisa Hannigan:Sea Sew

MTV Day 2009



Και ναί,κυρίες και κύριοι,η μέρα όπου όλοι μα όλοι περιμέναμε!!Δάκρυα χαράς,ρίγη συγκίνησης,αμηχανία από την έκπληξη που ακόμα δεν μπορούμε να πιστέψουμε.Οι Tokio Hotel στην Ελλάδα στα πλαίσια του Mtv Day 2009!!!Όπως μάς πληροφορεί και το δελτίο τύπου,θα παρουσιάσουν αποκλειστικά,κομμάτια από το νέο τους album (μα καλά,πόσο τυχεροί είμαστε πιά;;;)!Για να σοβαρευτούμε και λίγο (τι;),η ανακοίνωση της άφιξης των Tokio με προβλημάτισε κάπως.Η σύγκριση με την περσινή συναυλία όπου το κανάλι είχε κλείσει R.E.M.,Kaiser Chiefs αλλά και την Gabriella Cilmi φαντάζει αναπόφευκτη.Η επιτυχία της -κατά τη γνώμη μου πάντα- οφειλόταν,πέρα από την μή ύπαρξη εισητηρίου,στο γεγονός ότι υπήρχαν συγκροτήματα και καλλιτέχνες για όλα τα γούστα αλλά και ένα όνομα (R.E.M.) που μπορούσε άνετα να συσπειρώσει ετερόκλητες ηλικίες.Άλλοι μεγάλωσαν με τα τραγούδια τους,άλλοι μεγαλώνουν ακόμα καί άλλοι μόλις τώρα τους συναντούν μπροστά τους.Φέτος,το Mtv,έκλεισε τους Tokio Hotel,τον Μύρωνα Στρατή,τους Professional Sinnerz,τους Moral αλλά κι ένα ακόμη όνομα από τη διεθνή σκηνή που θα ανακοινωθεί σύντομα όπως μάς ενημερώνει.
Κι αναρρωτιέμαι.Πόσο ξενέρωμα έφαγε ο μέσος μουσικόφιλος όταν θα περίμενε ένα όνομα άν όχι αντίστιχου βεληνεκούς με πέρσι (δέν είναι εύκολο να φέρνεις κάθε μέρα τέτοια,συμφωνώ) τουλάχιστον ένα line up πιό ελκυστικό,πιό μή αναμενόμενο από αυτό πο ανακοινώθηκε.Βάζω τελείως στήν άκρη τη μουσική αξία και το εκτόπισμα ως καλλιτεχνική οντότητα των Tokio Hotel (εδώ γελάμε),αλλά αναρρωτιέμαι τι στόχο είχε φέτος το Mtv.
Να μαζέψει μόνο πιτσιρίκια όπου θα τσιρίζουν για τον τραγουδιστή/ρια,δεν είμαι και σίγουρος,του συγκροτήματος και την μπάντα του;Να τραγουδίσει το-ομολογουμένως ωραίο- χιτάκι "Όταν σε είχα πρωτοδεί" των Professional και το αντίστοιχο του Στρατή για φέτος και αυτό είναι όλο;Θεωρώ ότι όταν ήρθε το mtv στήν Ελλάδα,όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική χαρήκαμε διότι θα πήγαινε τα πράγματα ένα βήμα πιό πέρα.Και λόγω δυναμικής αλλά και επιρροής,τα πράγματα θα άρχιζαν να γίνονται λίγο πιό "δυτικά" και σε αυτή τη χώρα.Άν ήθελε ένα πιό οικονομικό line up με έλληνες καλλιτέχνες-ώστε να φέρει ένα μεγάαλο όνομα,θα μπορούσαν κάλλιστα να καλέσουν κάποιο από τα εγχώρια-πολύ καλά- συγκροτήματα.Οι Raining Pleasure ας πούμε δεν θα μπορούσαν να σταθούν σε ένα τέτοιο γεγονός;(εννοούμε πάντα με άλλους headliners).Οι Cyanna;Η Μόνικα;
Με τήν επιλογή του φέτος το κανάλι νομίζω ότι συρρικώνει κατά πολύ το πεδίο δράσης και επιρροής του.Δέν νομίζω να δώ 30ρηδες,πιτσιρικάδες,πατεράδες,οικογένειες ολόκληρες να κατευθύνονται πρός το χώρο δiεξαγωγής της συναυλίας,όπως πέρσι άς πούμε.Κρίμα..Χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία...Το ότι θα μαζέψει κόσμο εννοείται.To τί έχει νά μάς πεί,καλλιτεχνικά και μουσικά,είναι μία άλλη ιστορία...

The Boxer Rebellion-"Union"


Μία μπάντα που ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα,είναι οι Boxer Rebellion.Το Union που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο της χρονιάς που διανύουμε αποτελεί τη δεύτερη δισκογραφική κατάθεση της μπάντας,μετά το "Exits" του 2005. Σε καθαρά μουσικό επίπεδο μπορεί κανείς να διακρίνει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία,την προσπάθεια που έκαναν οι Boxer,ώστε να δημιουργήσουν έναν καλύτερο δίσκο από τον πρώτο τους,με περισσότερο συναίσθημα αλλά και όγκο στον ήχο.Άν οι επιρροές τους για το "Exits" 'ηταν οι Radiohead,οι πρώιμοι Verve αλλά και οι Oasis,σε τούτο το δίσκο ρίχνουν μία μεγάλη ποσότητα από U2 στο μίξερ.Μεγάλες ερμηνείες από τον frontman της μπάντας Nathan Nicholson,κιθάρες που απλώνονται και γεμίζουν το χώρο και γενικά μία αίσθηση ότι πολλά από τα κομμάτια του "Union" θα μπορούσαν άνετα να σταθούν σε μεγάλα στάδια,με πλήθος κόσμου.Στα πρώτα κυρίως κομμάτια του δίσκου γίνεται εμφανής η θέλησή τους να ακουστούν "bigger than life" με μία ανάπτυξη όπου midtempo τραγούδια με ακουστικές κιθάρες καταλήγουν να ξεσπάνε δυναμικά και να παρασύρουν τον ακροατή.Στιχουργικά καταπιάνονται με θέματα όπως η απόρριψη, νοσταλγία,ο έρωτας μέσα από λόγια που εκφράζονται από τη στιβαρή φωνή που διαθέτουν.Πρώτο single αποτελεί το δυνατό "Evacuate".Κατά τη γνώμη μου όμως το απόλυτο highlight του άλμπουμ αυτού αποτελεί το "Forces",ένα μελωδικό φρενήρες κομμάτι όπου η μπάντα δείχνει να τα δίνει όλα.Οι κιθάρες ψηλά στην μίξη και ένα μικρό σόλο στο τέλος για να καταλήξεις με ένα χαμόγελο στα χείλη να πατάς το repeat!!Tο Union τελειώνει με το "Silent Movie",ένα αργόσυρτο κομμάτι το οποίο εκρύγνειται σαν ηφαίστειο οδηγώντας μάς στην λύτρωση με τη λήξη τής διάρκειας του album.Οι Boxer Rebellion κατάφεραν να ακούγονται παθιασμένοι,φιλόδοξοι,μελωδικοί,τσαμπουκαλεμένοι σε σημεία,με τον ήχο τους να γίνεται "μεγάλος" διατηρώντας τα alternative στοιχεία τους!!Η περιέργειά μου για το τί θα ακολουθήσει είναι ειλικρινά μεγάλη..

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Oasis-Live Forever











Oasis-The story so far...


Μέ την αναγγελία της αποχώρησης του Noel Gallagher από το συγκρότημα,το altmusicsite θυμάται μερικά από τα βήματα της μπάντας η οποία πέρασε από όλα τα στάδια,γνώρισε την απόλυτη λατρεία αλλά και την απόλυτη απαξίωση,μέχρι να επανακτήσει ολίγη από την παλιά της αίγλη κατά τα τελευταία έτη μέχρι να διαλυθεί(;) τη χρονιά που διανύουμε μετά από ένα καυγά των αδερφών λίγα λεπτά πρίν προγραμματισμένη συναυλία τους στο Παρίσι.



Η πρώτη εμφάνιση των Oasis στη μουσική βιομηχανία υπήρξε,αν μη τι άλλο,άκρως εντυπωσιακή.Το ντεμπούτο τους Definitely Maybe,κυκλοφόρησε το 1994 σπάζοντας τότε το ρεκόρ με τις γρηγορότερες πωλήσεις για πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη στα βρετανικά charts γίνοντας συνολικά 7 φορές πλατινένιο.Ανέδειξε μερικά από τα πιό γνωστά singles των Oasis όπως τα "Supersonic","Live Forever" και "Cigarettes & Alcohol". Ελάχιστες είναι οι λίστες στις οποίες δεν βρίσκεται ανάμεσα στα καλύτερα album όλων των εποχών.Ένα αληθινό Rock'n'roll διαμάντι που εκτόξευσε την μπάντα στα ύψη.






Ποιά ήταν η συνέχεια;Ένα χρόνο μετά τον θρίαμβο του Definitely Maybe οι
Oasis επιστρέφουν για να κατακτήσουν ολοκληρωτικά με τόν κόσμο με το δεύτερο τους album, το "(What's the Story) Morning Glory?".Από εδώ ξεπήδησαν τα πιό δημοφιλή τραγούδια τους "Wonderwall","Champagne Supernova" και "Don't look back in anger",χωρίς να υπολείπεται σχεδόν κανένα από τα υπόλοιπα τραγούδια που απαρτίζουν το δίσκο.Για εκείνη τη διετία οι oasis ενδεχομένως και να υπήρξαν το σπουδαιότερο συγκρότημα του κόσμου(κάτι που οι -σεμνοί και ταπεινοί-Gallaghers,θεωρούν ότι συνεχίζουν να είναι καθ'όλη τη διάρκεια της πορείας τους.Τα συνολικά 22 εκατομμύρια που πούλησε αλλά και το Brit Award για καλύτερο Βρετανικό Album που απέσπασε δείχνουν το μέγεθος του αντίκτυπου που προκάλεσε στην μουσική σκηνή,τροφοδοτώντας παράλληλα την αλαζονεία και τον εγωισμό των Liam και Noel..




Μετά το εκπληκτικό ξεκίνημα,οι προσδοκίες όλων από το "Be Here Now",τόν τρίτο κατά σειρά δίσκο των Oasis,ο οποίος κυκλοφόρησε το 1997
ήταν ιδιαίτερα υψηλές.Παρ'όλο που την εποχή της κυκλοφορίας του πήρε θετικές κριτικές,ενώ σημείωσε και αρκετά καλές πωλήσεις(κατέχει μέχρι σήμερα το ρεκόρ για τις γρηγορότερες πωλήσεις στη Βρετανία),εντούτοις δεν στάθηκε στο ύψος των πρώτων κυκλοφοριών της μπάντας. Στα επόμενα χρόνια ο ίδιος ο Noel Gallagher το αποκήρυξε,θεωρώντας ότι οι μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών που έπαιρναν εκείνη την περίοδο κατά την ηχογράφηση του δίσκου επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό το τελικό αποτέλεσμα.Δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός που του έχει αποδοθεί ως "το album της κόκας". Σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη ηχογράφηση των Oasis όμως περιέχει ορισμένα εξαιρετικά κομμάτια όπως τα "Don't go away"(τραγούδι που γράφτηκε για το χαμό της μητέρας των αδερφών) αλλά και το "All around the World".





Το "Standing on the shoulder of Giants"(2000) που ακολούθησε,αποτελεί σίγουρα την πιό αδύναμη στιγμή του συγκροτήματος. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων για το album οι Oasis χάνουν 2 από τα βασικά τους μέλη.Τον κιθαρίστα Bonehead(Paul Arthurs το κανονικό του όνομα) αλλά και τον μπασίστα Paul "Guigsy" McGuigan,οι οποίοι εγκατέλειψαν,για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.Σε αυτό το δίσκο οι Oasis προσπάθησαν να πειραματιστούν κάπως με τον ήχο τους,χρησιμοποιώντας drum loops,samples με αποτέλεσμα έναν πιό"ψυχεδελικό" ήχο,ο οποίος προφανώς δέν έγινε δεκτός και με ενθουσιασμό από κοινό και κριτικούς.Κομμάτι που διασώζεται άνετα από το δίσκο είναι το "Go let it Out",ένα από τα καλύτερα των Oasis.Σημείο άξιο αναφοράς είναι η παρουσία για πρώτη φορά σε δίσκο της μπάντας,σύνθεσης η οποία δεν ανήκει στον Noel Gallagher("Little James"-γραμμένο από τον μικρό αδερφό Liam)..



Με αυτά και με αυτά φτάνουμε στο 2002 και τήν κυκλοφορία του 5ου album των Oasis,"Heathen Chemistry",το οποίο αποτέλεσε ένα πραγματικά καλό album από πλευρά των Mancunians. Υιοθετώντας μία πιό απλή προσέγγιση στον ήχο τους παρέδωσαν μία σειρά από καλοδουλεμένα rock τραγούδια όπως τα "The Hindu Times" και "Stop crying your heart out".Ντεμπούτο κάνουν εδώ οι πρωτοεμφανιζόμενοι Andy Bell στο μπάσο και Gem Archer στην κιθάρα.Είναι ο πρώτος δίσκος των Oasis όπου συνθετικά συμβάλλουν όλα τα μέλη αλλά παράλληλα και ο τελευταίος δίσκος με τον Alan White στα drums..Άν και συνολικά πήρε ανάμικτες κριτικές από τόν τύπο,αποτέλεσε μία επιστροφή σε φόρμα,ύστερα από δύο album τα οποία-για τα δεδομένα των Oasis- δεν δικαίωσαν πλήρως τις προσδοκίες.Αδικημένος δίσκος..



2005.Πιό ήρεμοι και "ταπεινοί"-όσο μπορεί να είναι μία μπάντα που έχει στις τάξεις της τα αδέρφια Gallagher- οι Oasis επέστεψαν με τό "Don't Believe the Truth",συνεχίζοντας θετικά μετά την,εν μέρει,επιτυχία του "Heathen Chemistry".Μέ μία διαφορά.Τώρα πιά το σύνολο των κριτικών ανά τον κόσμο υποδέχτηκε με κολακευτικά σχόλια το album δίνοντας μία νέα ώθηση στην καριέρα του συγκροτήματος,σε μία περίοδο που τη χρειαζόταν.Τα 5 εκατομμύρια που πούλησε και τα 2 Q awards που απέσπασε αποδεικνύουν την "αναγέννηση" των Oasis,όπου συνδυάστηκε με αύξηση της δημοτικότητας τους,η οποία είχε χάσει αρκετό έδαφος κατά τα προηγούμενα έτη. "Lyla","The Importance of being Idle" τα 2 πρώτα singles τα οποία πήγαν αμφότερα στην κορυφή του Top 10 των Singles,για την Αγγλία.Και σε αυτό το δίσκο,τραγούδια υπογράφουν όλα τα μέλη..





Σωτήριο έτος 2008.Η απόλυτη επιστροφή των Oasis στα μουσικά πράγματα.Το όνομα αυτής;"Dig Out Your Soul".Με διαφορά ο καλύτερος δίσκος που έφτιαξαν μετά το "(What's The Story) Morning Glory?" .Παίρνει πολύ θετικές κριτικές,συνεχίζοντας το καλό σερί της μπάντας από το "Heathen Chemistry" κι έπειτα.Ηχογραφημένο στα περίφημα Abbey Road studios,έδωσε ένα πιό "σκοτεινό" και μπλουζιάρικο τόνο στον ήχο των Oasis,ο οποίος παραμένει ασφαλώς αναγνωρίσιμος από χιλιόμετρα.Δυνατές κιθάρες στο σύνολό του,και εξαιρετικές ερμηνείες από τον Liam,ύστερα από ένα διάστημα στο οποίο η φωνή του δεν ήταν και στα καλύτερά της.Το "Falling Down" ενδεχομένως και να αποτελεί το καλύτερο κομμάτι του Noel εδώ και μία δεκαετία.Το "Dig Out Your Soul" πήγε κατευθείαν στο νούμερο 1 της Αγγλίας ενώ ντεμπουτάρισε και στο νούμερο 5 των ΗΠΑ,η υψηλότερη θέση που κατέλαβε δίσκος της μπάντας από το "Be Here Now" του 1997.







Το Φεβρουάριο του 2007 οι Oasis τιμήθηκαν με το Brit Award για τη συνολική τους προσφορά στη μουσική.Ο χρόνος θα δείξει τί μάς επιφυλλάσει το μέλλον για τους Oasis.Πρός το παρόν ο Νόελ αποτελεί παρελθόν και η μπάντα δέν έχει κάνει κάποια επίσημη ανακοίνωση..Ίδωμεν..

Doves "Kingdom of Rust"


Γιά όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Doves,θα πρέπει να αναφέρουμε ότι πρόκειται για μία μπάντα από το Μάντσεστερ η οποία παίζει μελαγχολικό brit/altrnative rock..Από το ντεμπούτο τους που μάς πάει πίσω στο 2000,έχουν ήδη παραδώσει τρία εξαιρετικά album τα οποία έλαβαν πολύ θετικές κριτικές από το σύνολο του τύπου.Το 2009 όμως από ότι φαίνεται ήταν η χρονιά τους.Από τις πρώτες ακροάσεις του νέου τους δίσκου,γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη και ισχυρή συλλογή τραγουδιών που μάς έχουν προσφέρει 'εως τώρα. Τα κομμάτια τους πλέον ακροβατούν ανάμεσα στο λυρισμό και τη μελαγχολία ("kingdom of rust", "winter will"),αλλά περιλαμβάνουν και πιο δυναμιτισμένες ατμόσφαιρες όπως για παράδειγμα το τραγούδι "house of mirrors". Το στοιχείο που φανερώνει και πιστοποιεί ότι πρόκειται για την καλύτερη δισκογραφική τους δουλειά είναι η ποικιλία που υπάρχει στο album αυτό.Από μελαγχολικές μπαλάντες και ακουστικά στοιχεία σε ξέφρενα ρεφρέν γεμάτα πάθος αλλά και κάποιες μικρές ηλεκτρονικές πινελιές,αν υπάρχει μία λέξη που να μπορεί να συνοψίσει το έργο των Doves αυτή είναι "γεμάτος". Γεμάτος με όμορφα τραγούδια,γεμάτος από εικόνες,γεμάτος από συναισθήματα,γεμάτος από ζωή..Από τίς καλύτερες δουλειές για φέτος,χωρίς αμφιβολία..Ανακαλύψτε το Kingdom of Rust,κάθε ακρόαση θα σας αποζημιώσει..

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Mono-Hymn To The Immortal Wind


Μία λέξη μπορεί μόνο να χαρακτηρίσει το νέο,πέμπτο κατά σειρά,δίσκο των Ιάπωνων instrumental Post Rockers:Αριστούργημα!Από πού να το πιάσεις..Σινεματικές ατμόσφαιρες που καταλήγουν σε κιθαριστικά ξεσπάσματα,επαναλαμβανόμενα πιανιστικά μοτίβα,απαλά περάσματα στα οποία χρησιμοποιούν πληθώρα οργάνων(βιολιά,τσέλα,κοντραμπάσα) αναδεικνύοντας ακόμη περισσότερο τις μελωδίες και την μοναδική ατμόσφαιρα που οι τέσσερις τους δημιουργούν,προετοιμάζοντας τον ακροατή για την τελική κορύφωση μέσα από τα "καθαρσιακά" ξεσπάσματά τους.Ο δίσκος είναι αρκετά πιο ηλεκτρισμένος σε σύγκριση με το παρελθόν,γεγονός που καθόλου δε μας χαλάει!Όσοι πίστευαν ότι η φόρμουλα quiet/loud με απανωτές κλιμακώσεις στο τέλος έχει πάψει προ πολλού να συγκινεί,καλό θα ήταν να ακούσουν το δίσκο και να αναλογιστούν πόσο έξω είχαν πέσει.Γεγονός άξιο σημασίας είναι ότι σε κανένα σημείο το άλμπουμ δεν κάνει "κοιλιά",κάτι το σύνηθες σε post rock έργα.Κάθε δευτερόλεπτο προσδίδει στο αμέσως προηγούμενο μία ξεχωριστή μαγεία και όλα μαζί δημιουργούν μια συγκινισιακή ατμόσφαιρα.Η μουσική χαρακτηρίζεται από μία κλασικότροπη νότα αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο σύγχρονη και ατμοσφαιρική,μεταφέροντας τον ακροατή σε μακρινά ηχοτόπια,τρυπώντας τον συναισθηματικά.Καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν άκρως "οπτικό",απελευθερωτικό έργο που σε κολλάει στον τοίχο με τη δυναμική του.Στο μέλλον θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως βίβλος για όποιο γκρουπάκι θελήσει να παίξει post rock!Τεράστιος δίσκος.Ασυζητητί στα καλύτερα της χρονιάς...

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

White Lies-To lose my life


Φιλόδοξοι πιτσιρικάδες αποδεικνύονται τούτοι οι Βρετανοί.Σίγουρα υπάρχουν ακόμη περιθώρια βελτίωσης αλλά υπάρχουν αρκετά δείγματα σε αυτό το δίσκο που είναι ικανά να μας γεμίσουν με ελπίδες για το μέλλον.Επηρεασμένοι από τα 80's σε μεγάλο βαθμό μπολιάζουν με μελαγχολία τις συνθέσεις τους οι οποίες ακροβατούν ανάμεσα στο λυρισμό και την εκρηκτικότητα,που έρχεται να σε κατασπαράξει τοποθετώντας σε μέσα στον ''κυκλώνα''.Ο ήχος είναι γεμάτος συναίσθημα έτοιμο να εκραγεί,υιοθετώντας μια γκρίζα εικόνα.Αναμφίβολα ο ήχος παραπέμπει ανά στιγμές σε αντίστοιχα γκρουπ της πρόσφατης μουσικής ιστορίας (Interpol,Editors) αλλά και της παλαιότερης (Echo and the Bunnymen,Joy Division) ποτισμένα με περισσότερα σύνθια,χαρακτηριστικό που τους διαφοροποιεί σε ένα βαθμό.Δύσκολα αντιστέκεσαι όμως σε τραγούδια όπως το ''Farewell to the fairground'',''To lose my life" και ''E.S.T.'' τα οποία σε παρασύρουν στους ρυθμούς στους.Αρκετά υποσχόμενο ντεμπούτο,ο χρόνος θα δείξει αν μπορούν να μετουσιώσουν τις επιρροές τους σε κάτι ολότελα δικό τους.Αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια...

Welcome

Χαίρετε!!Στόχος αυτού του blog είναι να εκφράσει τους προβληματισμούς,τις απόψεις και τις γνώμες που διαμορφώνονται γύρω από το χώρο της ξένης κατά βάσης μουσικής.Να προτείνει νέα πράγματα που αξίζουν να ακουστούν,να ανταλλάξει απόψεις με τους αναγνώστες και να δημιουργήσει ένα πυρήνα μουσικόφιλων όπου θα ενημερώνονται για τα μουσικά ζητήματα που τους απασχολούν.Καλή μας αρχή λοιπόν..