Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Unfinished Sympathy..

Τις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα ότι ένα από τα πιό όμορφα συναισθήματα που μπορεί να έχεις είναι να διαπιστώνεις ότι μία από τις μπάντες που αγάπησες, ταυτίστηκες, θαύμασες και -μεταξύ μας- τελευταία είχε αρχίσει να σου φαίνεται αδιάφορη επιστρέφει με έναν δίσκο που σου ερεθίζει τα ίδια αισθητήρια νεύρα με εκείνη την πρώτη φορά που τους άκουσες.Στην δική μου περίπτωση η μπάντα είναι οι Massive Attack και το album το Heligoland.

Όταν άκουσα πρώτη φορά το Blue Lines,αρκετά χρόνια πίσω, θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται μέχρι αργά το βράδυ να βάζει το δισκάκι να παίζει για να ξανακούσει τα κλασικά Safe From Harm, Unfinished Sympathy, Be Thankful for what you've got. Οι βραδινές ώρες νομίζω ότι βοηθούν να εκιμήσεις περισσότερο την μουσική των Massive.Την ώρα που άλλοι κοιμούνται, τα φώτα της πόλης χαμηλώνουν, οι έγνοιες και τα προβλήματα παγώνουν μέχρι να τα βρείς και πάλι μπροστά σου την επόμενη μέρα, το Blue Lines θαρρώ έχει την δύναμη να σε κάνει να νιώσεις ελεύθερος. Συγκλονιστικό album χωρίς αμφιβολία.


Η συνέχεια μετά το Blue Lines(1991) έδειξε ότι μόνο τυχαίοι δεν ήταν οι τύποι από το Bristol. Το Protection το 1994 αλλά κυρίως το Mezzanine λίγα χρόνια αργότερα αποδείκνυαν την ευστροφία, την ψυχή και το ταλέντο της παρέας. Άλλωτε πλησιάζοντας chill out μονοπάτια, άλλωτε οδηγούμενοι σε πειραματισμούς electronica με κιθάρες, τα πάντα στην μουσική των Massive Attack τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά έδειχναν να κολλάνε. Beats, πιάνο, μαύρα ηχοχρώματα, κιθάρες, όλα έμπαιναν στο μουσικό χωνευτήρι τους και το αποτέλεσμα είχε την δική τους ταυτότητα.



Πρώτη φορά που δεν ένιωσα την ίδια συναισθηματική φόρτιση σε δίσκο τους υπήρξε το 100th Window του 2003. Δεν ήταν κακό album σε καμία περίπτωση αλλά δεν ήταν Massive Attack αυτό που ακουγόταν. Υπερβολικά "μηχανικό" και αποστειρωμένο από συναίσθημα. Progressi βάδικη electronica που δεν έπεισε τόσο τον μουσικό τύπο. Παρόλο που τότε δεν πήρε αρνητικές κριτικές, εντούτοις ήταν πασιφανές το γεγονός ότι μπροστά στην ιερή τριάδα των πρώτων δίσκων τους (Blue Lines, Protection, Mezzanine) δεν μπορούσε να σταθεί ανάμεσά τους.


Μετά από αυτό, παγωμάρα. Κάθε χρόνο ακούγαμε για το νέο album των Massive Attack που έρχεται, που είναι σχεδόν έτοιμο, για συνεργασίες που ήταν να γίνουν και ακυρώνονταν, βγήκε μία συλλογή το 2006 με τα καλύτερα τους, αλλά εκτός αυτού, σχεδόν τίποτα. Έτσι λοιπόν οι πρισσότεροι -μαζί τους κι εγώ- θεώρησαν την μπάντα ψιλοτελειωμένη υπόθεση. Φαινόταν να έχει έλθει σε ένα τέλμα το όλο σκηνικό. Trip Hop στα Zeroes;;Υπάρχει;;Μπορεί να υπάρξει;


Οι μεγάλοι παίκτες στην μπάλα, ακόμη και όταν δεν έιναι στα καλύτερα τους, όταν τους έχουν πάρει τα χρόνια και δεν τους έχεις ικανούς να κάνουν πολλά πράγματα, εκείνα τα κωλόπαιδα μπορούν με μία και μόνο κίνηση να γυρίσουν το παιχνίδι. Αποτέλεσμα της μεγάλης κλάσης τους η οποία όσα χρόνια κι αν περάσουν...


Η επιστροφή των Massive Attack είναι γεγονός. Heligoland.2010. Ένα δισκάκι το οποίο με μία πρώτη ακρόαση μπορεί να μην εντυπωσιάζει ιδιαίτερα το αυτί, με την επόμενη όμως γίνεσαι δέσμιος των καλοδουλεμένων μελωδιών, της ζεστής ατμόσφαιρας, του οργανικού κατά βάση ήχου του. Το πιό παράδοξο είναι ότι δεν ακούγονται καθόλου μα καθόλου παρωχήμένοι, αλλά είναι απολύτως up to date (για να μιλήσουμε με ελληνικούς όρους).


10 τραγούδια. 2010 η κυκλοφορία του, στην αρχή της νέας δεκαετίας και πιστεύω ότι το Heligoland έχει το potentional να αποτελέσει το σύγχρονο Blue Lines. Επιστροφή στις μελωδίες, με άψογα φωνητικά από ένα σωρό guests (από τον Horace Andy μέχρι τον Damon Albarn και τον Guy Garvey των Elbow).


Οι πρώτες κριτικές από ότι βλέπω είναι θετικές αλλά όχι ένθερμες. Ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι έντυπα τύπου Nme θα βάλον χαμηλές βαθμολογίες. Και βέβαια θα βάλουν χαμηλές βαθμολογίες. Δεν είναι in και cool να ακούς στις μέρες μας Massive Attack. Δεν δημιουργούν σκάνδαλα στις φυλλάδες με μαλακίες όπως κάνουν άλλοι. Δεν έχουν σπαστικό ήχο όπως το Third των Portishead, το οποίο σχεδόν άπαντες αποθέωσαν. Ξεκολλάτε ρε!!Κολλημένοι..This is Music..

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Thank you for your smile...

Αν και μέσα από αυτό το blog πρός το παρόν -ακόμα- εκφράζω τις μουσικές μου σκέψεις και ανησυχίες,σήμερα το μόνο που θα ήθελα να πώ είναι δύο λόγια.Μόνο ένα άτομο θα τα καταλάβει..Ένα υπέροχο κοριτσάκι,το οποίο εξακολουθεί να μου χαρίζει όμορφες στιγμές.Που είναι γεμάτη αγάπη και ερωτισμό.Που με κάνει να χαμογελάω και να αισθάνομαι όμορφα,ακόμα και όταν δεν πηγαίνουν όλα τέλεια.Που σημαίνει πολύ περισσότερα για μένα από όσα μπορώ να εκφράσω με λόγια..Για σένα μωρό μου είναι το παρακάτω τραγούδι!!Ξέρεις εσύ..

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Not Another Scoolwave band..

Να ξεκινήσω με μία ομολογία.Ωραίο το Schoolwave, πολύ καλό σαν ιδέα, θετικό να υπάρχουν τέτοιες προσπάθειες στήριξης νέων καλλιτεχνών, αλλά εμένα τα περισσότερα από τα συγκροτήματα που έχουν εμφανιστεί με αφήνουν παγερά αδιάφορο.



Ελάχιστες,μετρημένες στα δάχτυλα είναι οι περιπτώσεις όπου κάποιο σχήμα είχε δικό του στίγμα και άποψη, χωρίς να κοπιάρει εμφανώς τις επιρροές του. Μέσα στις αμέτρητες εμφανίσεις αυτά τα χρόνια, 2 ήταν τα group που με προκάλεσαν να ασχοληθώ λίγο παραπάνω μαζί τους.Το πρώτο είναι οι Musica Ficta, έχοντας έναν αρκετά ιδιαίτερο ήχο, που άν και πρόδιδε αμέσως τις επιρροές τους (Muse,Radiohead), εντούτοις μου φαίνεται ότι είχαν μία τελείως δική τους υπόσταση και προσωπικότητα.


Το δεύτερο σχήμα ήταν οι Rosebleed. Πήρα το δίσκο τους πρίν λίγες μέρες, το White Balloons και έχω να πώ ότι πραγματικά ενθουσιάστηκα!!Από την αρχή μέχρι το τέλος,το ενδιαφέρον παραμένει σε σταθερά υψηλό επίπεδο. Alternative rock/pop θα το χαρακτήριζα στα χνάρια των πρώιμων Radiohead. Η παραγωγή φυσάει και κάνει το δίσκο να μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα σε συγκροτήματα που προέρχονται από χώρες όπως η Αγγλία. Δυνατές και ατμοσφαιρικές κιθάρες, αρκετά πλήκρα δίνουν βάθος και όγκο στα κομμάτια και πολύ καλές ερμηνείες από τον frontman Βασίλη Αυγουστάκη συνθέτουν το παζλ ενός πραγματικά πάρα μα πάρα πολύ καλού album. Έκπληξη μου προκάλεσε το ντουέτο με τον Πλιάτσικα, το οποίο όμως δεν ακούγεται καθόλου παράταιρο στο κλίμα του δίσκου.


Οι Rosebleed με το White Balloons έχω την εντύπωση ότι πετάνε από πάνω τους την ταμπέλα "schoolwave band" και δείχνουν ικανοί για μεγάλα πράγματα.Μακάρι να συνεχίσουν στα ίδια ποιοτικά και -γιατί όχι- ακόμη υψηλότερα standards...