Απ'ότι πληροφορηθήκαμε όλοι τίς προηγούμενες μέρες,τα εισιτήρια του Glastonbury,του πιό ίσως διάσημου μουσικού φεστιβάλ της Αγγλίας εξαντλήθηκαν μέσα σε 12 ώρες από τη στιγμή της διάθεσής τους.Οι περισσότερες κρατήσεις έγιναν μέσω του internet όπως γίνεται κατανοητό.Αλλού όμως θα ήθελα να σταθώ,σε ένα σημείο που πραγματικά με εξέπληξε προσωπικά και δεν το γνώριζα αρχικά.Ότι ακόμη δέν έχει ανακοινωθεί ούτε ένα όνομα από αυτά που θα εμφανιστούν στο δημοφιλές φεστιβάλ.Πόσο μεγάλη είναι η απόσταση μάς από τους βρετανούς-και όχι μόνο- μουσικόφιλους οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα φεστιβάλ όπως
ακριβώς θα έπρεπε.Ως μία γιορτή της μουσικής.Ως μία ευκαιρία να μαζευτούν με χιλιάδες άλλους συνανθρώπους τους,ακούγοντας νέα αλλά και παλαιότερα συγκροτήματα,συμμετέχοντας κατά ένα τρόπο σε μία διαδικασία κοινωνικοποίησης.Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης,του άκρατου τεχνοκρατισμού,ο οποίος δέν δίνει δεκάρα για τίς τέχνες,τίς ανθρώπινες επιστήμες,την κουλτούρα πόσο ωραίο είναι το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι επιθυμούν να ξεφύγουν έστω και λίγο από αυτή την κατάσταση.Όταν μάλιστα συγκρίνεις αυτές τις πραγματικές γιορτές της μουσικής,με τα εγχώρια φεστιβάλ,πραγματικά θλίβεσαι.Ακυρώσεις λόγω χαμηλής προπώλησης ή στην καλύτερη συναυλίες όπου πραγματικά η προσέλευση του κόσμου είναι αποκαρδιωτικά μικρή(πρόσφατο παράδειγμα το φετινό Eject).Θα μου πείτε είναι άλλη η δυναμική των 2 χωρών και τα μεγέθη δέν είναι συγκρίσιμα.Θα συμφωνήσω εν μέρει.Περισσότερο έχει να κάνει με διαφορά νοοτροπίας και φιλοσοφίας,κατά την ταπεινή μου γνώμη.Όταν στο εξωτερικό-στο Glastonbury εν προκειμένω-ο κόσμος πληρώνει για να πάει κάπου όπου δεν ξέρει καν ποιοι θα παίξουν,αλλά είναι πρόθυμος να ακούσει νέα πράγματα και να τα αποδεχτεί ή να τα απορρίψει,βάζοντας πάνω από όλα τη μουσική,ενώ εδώ στην Ελλάδα,συγκρότημα που δέν είναι τουλάχιστον συνομήλικο με τους παππούδες μας είναι σχεδόν νομοτελειακά καταδικασμένο να παίζει μπροστά σε ένα πολύ περιορισμένο κοινό.Ας σταματήσουμε τη γρίνια και τη μιζέρια που μας κατατρέχει σαν λαός,τα τελευταία χρόνια.Άς πάμε μπροστά,στηρίζοντας τις τέχνες μας-την μουσική στην συζήτηση που κάνουμε- και ας προσπαθήσουμε να μοιάσουμε κατά ένα τρόπο στους "ευρωπαίους φίλους μας".Κάποια στιγμή πρέπει να εκσυγχρονιστούμε ως έθνος.Όχι μόνο σε εξοπλιστικά συστήματα ή θέματα δημόσιας διοίκησης,αλλά και σε θέματα νοοτροπίας..Έχει έρθει πιά ο καιρός...
Απ'ότι πληροφορηθήκαμε όλοι τίς προηγούμενες μέρες,τα εισιτήρια του Glastonbury,του πιό ίσως διάσημου μουσικού φεστιβάλ της Αγγλίας εξαντλήθηκαν μέσα σε 12 ώρες από τη στιγμή της διάθεσής τους.Οι περισσότερες κρατήσεις έγιναν μέσω του internet όπως γίνεται κατανοητό.Αλλού όμως θα ήθελα να σταθώ,σε ένα σημείο που πραγματικά με εξέπληξε προσωπικά και δεν το γνώριζα αρχικά.Ότι ακόμη δέν έχει ανακοινωθεί ούτε ένα όνομα από αυτά που θα εμφανιστούν στο δημοφιλές φεστιβάλ.Πόσο μεγάλη είναι η απόσταση μάς από τους βρετανούς-και όχι μόνο- μουσικόφιλους οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα φεστιβάλ όπως 
ακριβώς θα έπρεπε.Ως μία γιορτή της μουσικής.Ως μία ευκαιρία να μαζευτούν με χιλιάδες άλλους συνανθρώπους τους,ακούγοντας νέα αλλά και παλαιότερα συγκροτήματα,συμμετέχοντας κατά ένα τρόπο σε μία διαδικασία κοινωνικοποίησης.Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης,του άκρατου τεχνοκρατισμού,ο οποίος δέν δίνει δεκάρα για τίς τέχνες,τίς ανθρώπινες επιστήμες,την κουλτούρα πόσο ωραίο είναι το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι επιθυμούν να ξεφύγουν έστω και λίγο από αυτή την κατάσταση.Όταν μάλιστα συγκρίνεις αυτές τις πραγματικές γιορτές της μουσικής,με τα εγχώρια φεστιβάλ,πραγματικά θλίβεσαι.Ακυρώσεις λόγω χαμηλής προπώλησης ή στην καλύτερη συναυλίες όπου πραγματικά η προσέλευση του κόσμου είναι αποκαρδιωτικά μικρή(πρόσφατο παράδειγμα το φετινό Eject).Θα μου πείτε είναι άλλη η δυναμική των 2 χωρών και τα μεγέθη δέν είναι συγκρίσιμα.Θα συμφωνήσω εν μέρει.Περισσότερο έχει να κάνει με διαφορά νοοτροπίας και φιλοσοφίας,κατά την ταπεινή μου γνώμη.Όταν στο εξωτερικό-στο Glastonbury εν προκειμένω-ο κόσμος πληρώνει για να πάει κάπου όπου δεν ξέρει καν ποιοι θα παίξουν,αλλά είναι πρόθυμος να ακούσει νέα πράγματα και να τα αποδεχτεί ή να τα απορρίψει,βάζοντας πάνω από όλα τη μουσική,ενώ εδώ στην Ελλάδα,συγκρότημα που δέν είναι τουλάχιστον συνομήλικο με τους παππούδες μας είναι σχεδόν νομοτελειακά καταδικασμένο να παίζει μπροστά σε ένα πολύ περιορισμένο κοινό.Ας σταματήσουμε τη γρίνια και τη μιζέρια που μας κατατρέχει σαν λαός,τα τελευταία χρόνια.Άς πάμε μπροστά,στηρίζοντας τις τέχνες μας-την μουσική στην συζήτηση που κάνουμε- και ας προσπαθήσουμε να μοιάσουμε κατά ένα τρόπο στους "ευρωπαίους φίλους μας".Κάποια στιγμή πρέπει να εκσυγχρονιστούμε ως έθνος.Όχι μόνο σε εξοπλιστικά συστήματα ή θέματα δημόσιας διοίκησης,αλλά και σε θέματα νοοτροπίας..Έχει έρθει πιά ο καιρός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου