Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Πόσοι ασχολούνται ειλικρινά;...


Μιλώντας τις προάλλες με έναν φίλο μουσικό αλλά και έναν ιδιοκτήτη δισκοπωλείου που ειδικεύεται σε εναλλακτική μουσική,γεννήθηκε μία απορία μέσα μου.Τελικά σε πόσους απευθύνεται η μουσική στις μέρες μας και κατά πόσο είναι ο κόσμος πρόθυμος να πληρώνει για να ακούει μουσική;..Οι πρώτες σκέψεις είναι δικαιολογημένα απαισιόδοξες.Μάλλον ισχύει ότι πλέον δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα το ρητό Music For The Masses,που έλεγαν κάποτε οι Depeche Mode.Οι λόγοι που έχουν συντελέσει σε αυτή την κατάσταση ουκ ολίγοι.Δέν είναι δόκιμο να τους αναλύσουμε ή να τους παρουσιάσω όλους εδώ,αλλά υπάρχουν 2-3 σημεία στα οποία θα ήθελα να σταθώ.
  • Το ίντερνετ.Εργαλείο που αν χρησιμοποιηθεί σωστά είναι ικανό να σου λύσει τα χέρια.Άπειρες πληροφορίες και υπηρεσίες μόλις ένα κλίκ μακριά σου,είναι σίγουρα μια άκρως δελεαστική πρόταση.Μαζί με το ίντερνετ όμως δημιουργήθηκε και μία νέα κουλτούρα,θαρρώ,την οποία θα ονόμαζα κουλτούρα "του τζάμπα".Υπήρχε που υπήρχε μία απαξίωση των τεχνών ή καλύτερα ο εκμηδενισμός των ποιοτικών ή μή κριτηρίων κατά τη διάρκεια του μοντέρνου ή νέου καπιταλισμού,δημιουργήθηκε και αυτό το φαινόμενο και ήρθε και έδεσε το γλυκό.Υπάρχει μία ολόκληρη γενιά παιδιών και εφήβων τα οποία μεγάλωσαν χωρίς να γνωρίζουν ότι οφείλουν να πληρώνουν για να αποκτούν μουσική,έχοντας άπειρα τραγούδια στα Ipod τους ή τα mp3 players.Τούς είναι ξένη σαν έννοια αυτή η σκέψη,δικαιολογημένα.


  • Η παιδεία.Ζούμε εδώ και πολλά χρόνια στην κοινωνία του απόλυτου τεχνοκρατισμού όπου οτιδήποτε άλλο πέρα από τα γνωστά επαγγέλματα(λογιστής,μηχανικός,μαθηματικός,δικηγόρος κλπ) θεωρείται εκ των πραγμάτων αποτυχημένο και καταδικασμένο.Το σχολείο,κακά τα ψέμματα δεν παρέχει ολοκληρωμένη γνώση αλλά σκόρπιες έννοιες,τύπους και σελίδες όπου αν τα συνδέσεις όλα σωστά θα περάσεις στο πανεπιστήμιο.Είναι αυτοσκοπός,όχι στόχος.Τα παιδιά δεν μαθαίνουν να αγαπούν,να εκτιμούν και να σέβονται τις τέχνες -τη μουσική στην περίπτωση μας-.Διότι ναι,"μαθαίνεις" να εκτιμάς τις τέχνες,όπως ακριβώς μαθαίνεις να μιλάς,να γράφεις κλπ..Το μόνο ζητούμενο είναι να γράψει καλά το παιδί στις πανελλήνιες ώστε "να εξασφαλιστεί".Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι λάθος να σκέφτεται κάποιος έτσι,λάθος όμως είναι σίγουρα το να μήν βλέπει τίποτα άλλο πέρα από αυτό.Το να μαθαίνεις σε ένα παιδί να κατανοεί και να αγαπά τις τέχνες,να έχει κοινωνική ευαισθησία,να αποκτήσει κριτική σκέψη και όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνώσεις είναι το ιδανικό.Εδώ όμως δεν γίνεται καν προσπάθεια για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.Ένας άνθρωπος χωρίς σκέψη,αισθητική,κοινωνικές αρχές ή αίσθημα ευθύνης,πέρα από τη μη γενικότερη καλλιέργειά του,μπορεί να αποβεί επικίνδυνος για την κοινωνία.


  • Η οικονομική κατάσταση.Η μουσική αποτελεί ένα είδος ψυγαγωγίας,το οποίο μπορεί να σε ηρεμήσει,να σε κάνει να σκεφτείς,να αγαπήσεις,να χαλαρώσεις,να πεισμώσεις,να κλάψεις και γενικότερα να "άγει την ψυχή σου",όπως είναι και ο ορισμός της ψυγαγωγίας.Είναι δηλαδή ένα σκαλί πιό πάνω από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου.Δέν είναι υποχρεωτική προκειμένου να ζήσει ένα άτομο.Η δεκαετία του 90,της ραγδαίας ανάπτυξης,των επιχειρησιακών ανοιγμάτων,του άκρατου οπτιμισμού και της οικονομικής ευημερίας δέν θυμίζει σε τίποτα τη σημερινη παγκόσμια κατήφεια (στο οικονομικό επίπεδο κυρίως).Είναι απολύτως κατανοητό και θεμιτό όταν ο άλλος δεν έχει να φάει,είναι άνεργος ή χρωστάει σε ένα σωρό τράπεζες,το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτεί είναι να πληρώσει 15-20 ευρώ για να αποκτήσει ένα δισκάκι.Οι συνθήκες επομένως δεν είναι και οι καλύτερες για τέτοιου είδους "πολυτέλειες"..

  • Μακάρι να διαψευστώ και να ανακάμψει η indie-alternative-όπως θέλετε πείτε την- σκηνή στην Ελλάδα αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο..Αλλά δυστυχώς οι προβλέψεις δεν είναι ευοίωνες.Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση της Μόνικα.Μακάρι να τραβήξει και άλλα σχήματα μαζί της στην επιφάνεια.Δύσκολο,αλλά όχι ακατόρθωτο..Ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να γράφω για τη νέα άνθηση της σκηνής..Έως τότε..See you soon..

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Best of Zeroes (part 3)

Και ναι,μετά από πολλούς κόπους και βάσανα,ήρθε η ώρα και αυτή η λίστα να φτάσει στο τέλος της.Πρέπει να ομολογήσω ότι μάλλον έχω ένα κόλλημα με τις λίστες.Είναι πραγματικά το ιδανικό ξεκίνημα για άπειρες συζητήσεις,αναλύσεις επί αναλύσεων-οι οποίες μόνο σε μουσικό επίπεδο δεν μένουν-,διαφωνίες,ταυτίσεις.Άντε να τελειώνουμε την λίστα,μέχρι τουλάχιστον την επόμενη..Πού είχαμε μείνει;Α ναι..


7: The Strokes - Is This It (2001)


Νομίζω ότι είναι άσκοπο να μιλήσω (κι εγώ) για τούτο εδώ το album.Να πω για άλλη μία φορά τα κλισέ "έχει άρωμα Νέας Υόρκης,επιρροές από Velvet Underground (που προσωπικά δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα-γαμάτο όνομα πάντως) και Television,5 τσογλάνια που δίνουν νέα πνοή στο ροκ" κλπ..Τα παραπάνω ισχύουν εξάλλου και έχουν γραφτεί άπειρες γραμμές και σελίδες περί της σπουδαιότητας του παρόντος δισκογραφικού πονήματος.Εγώ θέλω να σταθώ σε ένα άλλο σημείο.Μπορεί σε κάποιον να μην αρέσουν οι Strokes,δικαίωμα του στην τελική.Το γεγονός όμως που νομοτελειακά τοποθετεί το Is This It στην αφρόκρεμα της δεκαετίας είναι η επιρροή του στα μουσικά πράγματα και στα νέα γκρούπ που ξεπετάχτηκαν τα τελευταία χρόνια.Αμφότεροι Franz Ferdinand και Arctic Monkeys πχ θα ηχούσαν πολύ διαφορετικοί άν δεν είχε υπάρξει ποτέ αυτό το album.Πέρα από αυτό,ανάγκασε τον μουσικό τύπο και το κοινό να ξανασχοληθεί με τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης αγκαλιάζοντας μετέπειτα μπάντες όπως οι Interpol,οι LCD Soundsystem αλλά και οι Yeah Yeah Yeahs.Σημείο αναφοράς.Έτσι απλά..




8: The White Stripes - Elephant (2003)


Όταν πρωτοάκουσα το Elephant έλεγα από μέσα μου:"Γαμώτο είναι άψογο δισκάκι,αλλά πόσο πιό καλό θα μπορούσε να γίνει με έναν αληθινό ντράμερ αντί για το απλό κράτημα του ρυθμού από την Meg White".Ωστόσο,τείνω να συμφωνήσω τελευταία με την άποψη ότι η Meg δέν έχει αμελητέα συμμετοχή στο μουσικό φαινόμενο που λέγεται White Stripes.Αυτό το απλό,σχεδόν βασικό παίξιμο της είναι που αφήνει χώρο στον Jack White να ξεδιπλώσει τα Led Zeppelin -ικά κολλήματα του στην κιθάρα χωρίς ποτέ το ηχητικό αποτέλεσμα να καταντάει φλύαρο-πώς θα μπορούσε άλλωστε με κιθάρα-ντράμς και λίγο πιάνο μόνο σε ορισμένα σημεία.Γκαραζ-μπλουζ-ρόκ σε σύγχρονη συσκευασία ορμώμενο εκ Ντιτρόιτ.Ο δίσκος κινείται πάνω σε ένα βασικό δίπολο,ντράμς-κιθάρα.Είναι απορίας άξιον πως δεν καταντάει ούτε σε ένα σημείο βαρετός ή "κενός" ελλείψει άλλων οργάνων.Από εδώ ξεπήδησε ένα από τα μεγάλα hit της δεκαετίας,το κλασσικό πλέον Seven Nation Army.Απολαυστικός ο ελέφαντας.Πρόσεξε μόνο μην σε πατήσει στο πέρασμά του..




9: Arctic Monkeys - Whatever People Say I am,That's What I'm Not (2006)



Μπορώ να πώ ότι μου αρέσει περισσότερο ο δεύτερος δίσκος των Arctic.Αυτός όμως είναι που έκανε πάταγο,έσπασε ρεκόρ,πήρε Mercury Prize,Brit Awards,πούλησε όσο λίγοι και έδειξε τις τεράστιες δυνατότητες του internet και συγκεκριμένα του Myspace.Σε καμία περίπτωση οι τέσσερις βρετανοί δέν έπαιξαν κάτι καινούριο μουσικά.Punk κιθάρες,έξυπνοι στίχοι,καταιγιστικοί ρυθμοί από την rythm section,brit pop περάσματα και να "οι νέοι σωτήρες του ρόκ"(σύμφωνα με έντυπα όπως το ΝΜΕ στη βρετανία).Μεγάλο μουσικό φαινόμενο της δεκαετίας,απέδειξε ότι δεν χρειάζεσαι πάντα την υποστήριξη μίας μεγάλης εταιρείας για να κάνεις επιτυχία.Μερικές φορές αρκεί το ταλέντο (πόσο έχει χάσει το νόημα αυτή η λέξη στην εποχή των reality,του X Factor και των λοιπόν ατάλαντων που εμφανίζονται σαν τα μανιτάρια συνεχώς).Η παραγωγή αρκετά στεγνή με live αισθητική πρόβαλλε την δυναμική της μπάντας.Αν και αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό από τους indie γραφιάδες (τους ποιούς;;;) εντούτοις,απέδειξαν πώς είναι αρκετά αξιόλογοι μουσικοί με αρκετά πράγματα να δώσουν..Το μόνο που χαλάει λίγο τα παραπάνω είναι το ανεκδιήγητο εξώφυλλο.However,in Arctics we trust..



10: The National - Alligator (2005)



Αριστούργημα.Με όλη την σημασία της έννοιας.Από τα καλύτερα δισκάκια του ανεξάρτητου ήχου εδώ και πολλά χρόνια.Άν σου αρέσουν οι Tindersticks,Interpol,Nick Cave θα το λατρέψεις με την πρώτη ακρόαση.Λυρικό,συναισθηματικό,με μία φωνή ικανή να σου τσακίσει τα σωθικά δεν θα μπορούσε να λείπει από μία τέτοια λίστα.Ενδείκνυται για νυχτερινές ώρες,όταν όλα μοιάζουν πιό εύθραυστα κι εσύ πιό ευάλωτος.Ακουστικές κιθάρες,απαλά περάσματα,ζόρικες μπαλάντες,δυναμιτισμένα διαμαντάκια..Ακούγεται μονορούφι,χωρίς σταματημό.Πολύ δύσκολα θα απαλλαγείς από το Alligator.Εξάλλου,ποιός είπε ότι θέλουμε να απαλλαγούμε;..


Άλλοι 10+1 δίσκοι που αξίζουν να ακούσει κανείς:
Amy Winehouse - Back to Black
The Decemberists - Picaresque
Lcd Soundsystem - Sound of Silver
Editors - The Back Room
Sufjan Stevens - Illinois
Franz Ferdinand - Franz Ferdinand
Beck - Modern Guilt
Queens of The Stone Age - Songs for the Deaf
Muse - Black Holes and Revelations
Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
Bloc Party - Silent Alarm

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Best of Zeroes (part 2)

Όντας τελείως ανάποδος,η λίστα δημοσιεύεται με ανάποδη σειρά,δηλαδή από το Νο 1 έως το 10.Δεν μας πτοούν οι κακεντρεχείς δηλώσεις περί περίεργου,ότι να ναι blogger που δέν έχει ιδέα του τι γράφει και τι κάνει γενικότερα!!!Εγώ εδώ,συνεχίζω το γράψιμο και την καταγραφή των σκέψεων μου πάνω στους δίσκους πού έκαναν πιό ενδιαφέρουσα την δεκαετία που κλείνει,από μουσικής άποψης..Συνεχίζουμε λοιπόν..


4:Coldplay - A Rush of Blood To The Head (2002)


Μεγάλος δίσκος.Αυτό είναι το album που μετέτρεψε τους άγουρους ακόμη Coldplay σε stars πρώτου μεγέθους και έδειξε πώς θα πρέπει να ακούγεται ένας τέλειος rock/pop δίσκος.Από την αρχή ώς το τέλος δηλαδή.Από εδώ ξεπήδησαν τα Clocks,In My Place και The Scientist.Κανένα κομμάτι δεν υπολείπεται,δημιουργώντας έναν από τους πρώτους μεγάλους δίσκους της δεκαετίας.Σε σημεία με πιάνο και συνοδεία ακουστικής κιθάρας,σε άλλα ηλεκτρισμένοι-αλλά πάντα μελωδικοί- οι τέσσερις Λονδρέζοι έδειξαν ότι είχαν τα φόντα να πάρουν τη σκυτάλη από τους U2 ώς το επόμενο stadium rock/pop σχήμα.Καλοδουλεμένες συνθέσεις,μεγάλα ρεφρέν,μικρές δόσεις ψυχεδέλειας (ειδικά στο Daylight),όμορφα φωνητικά από τον frontman της μπάντας,Chris Martin,αποτελούν τα βασικά συστατικά του A rush of blood to the head.Μόνο το ριμαδοpitchfork "κατάφερε" να μην συγκινηθεί από τούτο εδώ το πόνημα,δίνοντας του έναν αρκετά χαμηλό βαθμό.Στα @@@ μας..Εμείς υποβάλλουμε τα σέβη μας και αφήνουμε εαυτούς και αλλήλους να ταξιδέψουν με έναν από τους καλύτερους σύγχρονους rock/pop δίσκους..This is music..




5:Radiohead - Hail to the Thief (2003)



Ο πιό υποτιμημένος δίσκος των Radiohead κι ένας από τους πιό υποτιμημένους των τελευταίων ετών.Από που να το πρωτοπιάσει κανείς αυτό το έργο τέχνης..Συνδυάζοντας το ρόκ παρελθόν τους με την ηλεκτρονική περίοδο εποχής Kid A και Amnesiac οι ραδιοκέφαλοι στο album αυτό παρουσιάζονται σαφώς πιό πολιτικοποιημένοι από στιχουργικής άποψης,παραδίδοντας τον ενδεχομένως πιό πλήρη δίσκο τους.Γεμάτος από όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν τόσα χρόνια τους Radiohead.Πιό "εύκολο" σαν άκουσμα από τους δύο προκατόχους του,πάντρεψε τις κλασικές κιθαριστικές ανησυχίες τους (2+2=5,Go to Sleep) με την παρουσία ηλεκτρονικών ήχων (Myxomatosis) και πιό ψυχεδελίζουσες νότες (Where i End and You Begin).Χορταστικό album,όπως μαρτυρά και ο αριθμός των κομματιών -14 στο σύνολο τους- το οποίο δεν είχε τον αντίκτυπο που άξιζε.Αριστουργηματικό εξώφυλλο γιά άλη μία φορά από τον Stanley Donwood και οι Radiohead ανακηρύσσονται και επίσημα ώς ένα από τα πιό σταθερά,άν όχι το σταθερότερο,από άποψης ποιότητας των album,συγκρότημα της τελευταίας δεκαπενταετίας..




6:Sigur Ros - ( ) (2002)


Οι Ισλανδοί είναι από τα πολύ λίγα σχήματα του πλανήτη όπου μπορούν νομίζω να περηφανεύονται ότι έχουν έναν ήχο τελείως δικό τους,με ξεκάθαρο δικό του στίγμα και ταυτότητα.Το παρόν δίσκάκι αποτελεί έναν καλό λόγο για να αρχίσει να ακούει post rock κανείς.Αργές,μακρόσυρτες μελωδίες που καταλήγουν σε κιθαριστικές-και όχι μόνο- κορυφώσεις και οδηγούν τον ακροατή σε καθαρσιακά τοπία.Εικονοπλαστικός αν μη τι άλλο δίσκος,ο οποίος χωρίζεται σε δύο μέρη.Τα πρώτα πέντε κομμάτια (και τα αποκαλώ έτσι γιατί σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν τυπικά τραγούδια,αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω) χαρακτηρίζονται από την έντονη μελαγχολική διάθεση και τα απαλά και ήρεμα ηχοχρώματα.Τα τρία τελευταία που κλείνουν το album ακολουθούν διαφορετική συνταγή,καθώς οδηγούνται σε ξεσπάσματα και λυτρωτικές ατμόσφαιρες.Ειδικά το τελευταίο κομμάτι αποτελεί την επιτομή των συναισθημάτων που μπορούν να δημιουργήσουν σε έναν άνθρωπο οι Sigur Ros.Μεγάλο σε διάρκεια,επιβλητικό,καταλήγει να δημιουργεί μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα,όπου τα ντράμς πέρνουν κεφάλια,οι κιθάρες δημιουργούν μελωδικό,χαοτικό θόρυβο εξιτάροντας και ερεθίζοντας όλες σου τις αισθήσεις ενώ σε πλήρη αντίθεση τα φωνητικά έχουν μία περίεργη,απόκοσμη ηρεμία.Σπουδαίο album,από μία σπουδαία μπάντα..

Stay tuned for the 3 and last part..

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Albums of the Decade

Έρχεται κάποια στιγμή όπου πάνω στην κουβέντα,σε ρωτάει ο άλλος:Ποιά ήταν τα album της δεκαετίας που αγάπησες πιό πολυ;..Εύκολη και απλή ερώτηση,πάρα πολύ δύσκολη και ζόρικη η απάντηση.Τί να πρωτοδιαλέξεις..Αν και ο γράφων δυσκολεύτηκε αφάνταστα να ξεχωρίσει ποια είναι τα 10 δισκάκια που τον συγκίνησαν,τον προβλημάτισαν,τον έκαναν να περπατάει στο δρόμο σιγοψιθυρίζοντας κάποιο από τα στιχάκια τους,τον συντρόφευσαν κατά τη διάρκεια της μέρας (και κυρίως της νύχτας),τον οδήγησαν σε ατέρμονες συζητήσεις και αναλύσεις περί τη σπουδαιότητα του καθενός..Ύστερα από ώριμη και επίπονη σκέψη,ετοίμασα μία λίστα με τα αγαπημένα μου album,η οποία βέβαια κατά πάσα πιθανότητα στο άμεσο μέλλον θα αλλάξει και μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τα ακούσματα αύτά που παραθέτω.Όσον αφορά όμως το ΤΩΡΑ,αυτή είναι η λίστα που αποτυπώνει τα,κατά την άποψη αυτού του blog,καλύτερα album της δεκαετίας 2000-2009!!

Best of the Zeroes..(part 1)

1:Arcade Fire - Neon Bible (2007)

Tί κάνεις αφού έχεις βγάλει ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα των τελευταίων ετών με επιρροές απο post punk,χρήση χορωδιών,πλήθος εγχόρδων,χαρμολυπικές κιθάρες και καταπληκτικούς στίχους,όπου το σύνολο του τύπου του χαρίζει αποθεωτικές κριτικές;Στην περίπτωση των καναδών,μετά το Funeral του 2004,αποφάσισαν να προσθέσουν μία δόση "σκοτεινιάς και μελαγχολίας" στην συνταγή τους.Ο ήχος έγινε πιο μυστήριος,τα έγχορδα παρέμειναν στη θέση τους,οι στίχοι έγιναν ανά στιγμές πιό πολιτικής φύσεως,και η γενικότερη αίσθηση που είχες με το που έβαζες το δίσκο να παίζει είναι ότι πρόκειται για ένα μεγάλο έργο τέχνης όπου το συγκρότημα φτάνει στα όρια των δυνατοτήτων του.Ρόκ με την ευρεία έννοια του όρου.

Ηχογραφημένο ολόκληρο μέσα σε μία εκκλησία προσέδωσε αυτό που ίσως έλειπε από τους Arcade Fire,μία δώση μαγείας.Λυρισμός,wall of sound αισθητική σε αρκετά από τα κομμάτια του album,μία πιό "σταδιακή" υφή και οι καναδοί αγγίζουν την μουσική τελειότητα.Οι περισσότεροι αποθεώνουν το προηγούμενο δισκογραφικό πόνημά τους,προσωπικά όμως θεωρώ ότι αυτός είναι ο δίσκος που έδειξε τις πραγματικές δυνατότητες τους και τους καθιέρωσε ως ένα από τα καλύτερα και πιό ιδιαίτερα γκρούπ της νέας γενιάς.Η πρώτη θέση δικαιωματικά τους ανήκει..


2:Interpol - Turn on the Bright Lights (2002)


Ένα συγκρότημα που σίγουρα δεν φέρνει ηχητικά καθόλου στην γενέτειρά του,τη Νέα Υόρκη.Και αυτό γιατί οι τέσσερις Interpol στο ντεμπούτο τους παρουσίασαν ένα σύνολο από κομμάτια,επηρεασμένα κατά βάση από τα βρετανικά 80s και το post punk-new wave κίνημα.Joy Division,The Smiths,Echo and the Bunnymen,The Chameleons οι πρώτες μπάντες που σου έρχονται στο μυαλό ακούγοντας το Turn On The Bright Lights.Και;Όταν έχεις να κάνεις με τέτοιες δισκάρες,όπου δίνουν πνοή στο σύγχρονο indie rock είναι άστοχο να μιλάμε συνεχώς για το παρελθόν και να μην απολαμβάνουμε έναν από τους καλύτερους σύγχρονους δίσκους.Σκοτεινά φωνητικά δια χειρός Paul Banks,κοφτές,στακάτες κιθάρες,μία rythm section όπου δίνει στιβαρότητα και όγκο στα κομμάτια και να ένα classic..

Χωρίς φιοριτούρες και πολλά φτιασίδια.Η ατμόσφαιρα αποπνικτική,τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε πιό δυνατά κομμάτια και ήρεμα περάσματα-όπως το τελευταίο κομμάτι του δίσκου (Leif Ericson),αρκετό reverb.Τέσσερις Νευορκέζοι δίνουν νέο αέρα στο σύγχρονο ανεξάρτητο ρόκ.Τελεία και παύλα.Μεγάλο album.Μετά από κάθε ακρόαση γίνεται καλύτερο..


3:Tv On The Radio - Dear science (2008)
Οκ.Το νούμερο ένα του blog αποτέλεσε δεύτερο album μπάντας,το αμέσως επόμενο, ντεμπούτο και τώρα-γα να μήν χαλάσει η σειρά στην τρίτη θέση ανεβαίνουν οι Tv On The Radio με το τρίτη τους δισκογραφική προσπάθεια.Θα προσπαθήσω να δώσω έναν ορισμό για τη μουσικό περιεχόμενο του Dear Science.Για να δούμε..Θα το ονόμαζα future/rock/electronica/soul/pop.Αν και ενάντια των κατηγοριοποιήσεων,θαρρώ πως η ονομασία αυτή δίνει ξεκάθαρα το στίγμα του δίσκου.Ανακατεύοντας ένα σωρό στοιχεία,από ηλεκτρονικά μπιμπλίκια,soulful φωνητικά και πνευστά με κιθάρες,το Dear Science αποτελεί έναν από τους πιό ποικιλόμορφους alternative δίσκους της δεκαετίας.

Χωρίς να κολλάει σε ένα στύλ μουσικής,κάνει ένα πέρασμα από οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς-σύγχρονο μπλουζ ροκ,funk,Indie με συνδετικό κρίκο τα απίστευτα φωνητικά,τα οποία ντύνουν κάθε κομμάτι.11 ύμνοι ο ένας καλύτερος από τον άλλον.Ένα must have album για κάθε σύγχρονο ακροατή της εναλλακτικής σκηνής...