Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Interpol

Με αφορμή το πρόσφατο album της μπάντας από τη Νέα Υόρκη,προσπάθησα να κάνω μια αναδρομή στη σχέση μου μαζί τους,η οποία κατά την γνώμη μου αποτελεί μια απο τις ελάχιστες τόσο αξιόλογες μπάντες όπου αξίζει να ασχοληθείς με όλη την δισκογραφία τους,μιας και σε κάθε νέα κυκλοφορία,δείχνουν ένα καινούριο,αναβαθμισμένο πρόσωπο...

2002: Ένα σκοτεινό στην όψη album κάνει την εμφάνιση του στα ράφια των δισκοπωλείων..Σαφής η αντίθεση του τίτλου με το μουσικό περιεχόμενό του.Turn on the Bright Lights έλεγε απέξω,σκοτεινές κιθάρες και αγχωμένες μπασογραμμές άκουγες με το πάτημα του play στα ακουστικά σου..

Και αυτή η φωνή...Μελαγχολική,βουτηγμένη στην απόγνωση,σκοτεινή αλλά τόσο οικεία ταυτόχρονα..Κοφτές κιθάρες και δαιμονισμένη rythm section με διαλείμματα όπως το Leif Ericson,τα οποία χαλάρωναν το κλίμα..Σίγουρα to αποτέλεσμα θύμιζε γκρουπ που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια των 80s, όπως οι Joy Division, οι Echo and The Bunnymen, οι Smiths αλλά και οι πρώιμοι U2..Παρόλα αυτά,οι Interpol αποκόμισαν κολακευτικότατες κριτικές από το σύνολο του μουσικού τύπου και πούλησε πάρα πολύ καλά για ανεξάρτητη κυκλοφορία..

Η συνέχεια ήρθε 2 χρόνια αργότερα για να πιστοποιήσει ότι οι 4 μαυροφορεμένοι τύποι από το Μεγάλο Μήλο δεν αστειεύονταν..Antics και τα μυαλά στα κάγκελα.Χωρίς να υπολείπεται στο ελάχιστο από το εξαιρετικό ντεμπούτο τους,το δεύτερο album της μπάντας ήταν αυτό που έδειξε ότι παρά τη σαφή προβολή των επιρροών τους,είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν τον δικό τους ήχο. Τραγούδια όπως το Evil, Take you on a cruise,Narc,Slow Hands κατέκτησαν τις καρδιές των ακροατών και,όχι άδικα τοποθέτησε τους Interpol στην κορυφή του σύγχρονου ανεξάρτητου ήχου..

Οι πωλήσεις τους,που είχαν ξεπεράσει το εκατομμύριο, δεν άφησαν απαρατήρητες τις μεγάλες εταιρείες και πρώτη η Capitol έσπευσε να εντάξει στο ρόστερ της το συγκρότημα το οποίο πλέον είχε αποκτήσει φανατικούς οπαδούς,τιμητικές διακρίσεις και σχόλια από τον τύπο και μια συνεχώς αυξανόμενη δημοτικότητα..

2007: Our Love to admire

Ο τρίτος δίσκος που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2007 ήταν σίγουρα μια αλλαγή στην πλεύση από μουσικής άποψης..Πολλά πλήκτρα έκαναν την εμφάνισή τους όπως και μια πιο ορχηστρική ενορχήστρωση..Ενδιαφέρον αποτελεί το ότι ήταν η πρώτη φορά που οι Interpol απέκτησαν ανάμεικτες κριτικές.Η αποδοχή δεν ήταν το ίδιο υψηλή με τις 2 προηγούμενες φορές,καθώς πολλοί θεώρησαν ότι έχασαν την ορμητικότητα,την ταχύτητα των προηγούμενων συνθέσεών τους..Ο δίσκος ήταν πιο αργόσυρτος με έμφαση στην ατμόσφαιρα και τους στίχους..Κατά τη γνώμη μου αδικήθηκε καθώς αποτελούσε ένα βήμα μπροστά για την μπάντα καθώς δεν θα ήταν δυνατό να συνεχίσουν μόνιμα να παίζουν αυτό το post punk στυλ των προαναφερθέντων συγκροτημάτων. Ο ήχος τους απέκτησε πιο πολύ βάθος και έγινε πιο εσωτερικός..

Το τέταρτο album των Interpol τους βρίσκει πάλι στην εταιρεία απο την οποία αναδείχθηκαν,την matador της Νέας Υορκης.Οι κριτικές που έχει εισπράξει είναι πιο μέτριες στην καριέρα του συγκροτήματος,οδηγώντας πολλούς να μιλήσουν περί συνεχιζόμενης πτωτικής πορείας κλπ..Το ομώνυμο album τους ήταν και το τελευταίο που ηχογραφήθηκε με τον αρχικό μπασίστα,Carlos D,μίας και ο ίδιος αποχώρησε αφότου ολοκληρώθηκαν οι ηχογραφήσεις.

Έχοντας ακούσει πολλές φορές το δίσκο,έχω να πώ ότι είναι ενας grower δίσκος..Όσο περισσότερο τον ακούς,αρχίζεις να γίνεσαι δέσμιος της μουσικής και της φωνής του Paul Banks.Η κατεύθυνση συνεχίζει απο εκεί που τη σταμάτησε το Our Love To Admire.Ατμόσφαιρα,πιο slow σε ταχύτητες κομμάτια ενώ και η rythm section δεν κοπανάει όπως στα 2 πρώτα album τους.Σίγουρα θα μπορούσε η μπάντα να βγάλει έναν ανώτερο ποιοτικά δίσκο,όμως θεωρώ ότι ειναι αρκετά καλό το album.Ίσως όχι τόσο όσο θα θέλαμε,σίγουρα όμως όχι τόσο κακό όσο το παρουσιάζουν κάποιοι.

Έχω την εντύπωση ότι όσο και να προσπαθήσουν οι Interpol,δεν πρόκειται να βγάλουν "κακό" δίσκο..Είναι φύσει αδύνατο!!Μόνο και μόνο για αυτό τους αξίζει σεβασμός..



Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Arcade Fire-The Suburbs

Αφού έχει περάσει ένας μήνας και κάτι από την κυκλοφορία του 3ου κατά σειρά album των Καναδών,μπορώ να πώ με βεβαιότητα ότι αποτελούν την πιο σημαντική μπάντα της τελευταίας δεκαετίας...
Αυτό δεν βγαίνει έτσι,τυχαία απλά για να έχουμε κάτι να λέμε-και να γράφουμε. Αλλά είναι τα πεπραγμένα αυτής της συμμορίας που δεν αφήνουν χώρο για αμφισβητήσεις.. Μας συστήθηκαν το 2004 με το (συγκλονιστικό) Funeral, το 2007 είχαμε το Neon Bible να παίζει ασταμάτητα στο repeat, τώρα μας πετάνε στα μούτρα το The Suburbs..Not bad at all!!
  • Δεν μπορώ να θυμηθώ συγκρότημα που άντεξε και κατάφερε να βγάλει στη σειρά 3 αριστουργηματικά δισκάκια..Όλοι οι "νέοι ήρωες" που μας παρουσίασαν τα μουσικά περιοδικά τη δεκαετία που μας πέρασε,ως επί το πλείστον,είναι εξαφανισμένοι..Kaiser Chiefs,Strokes,Libertines,Franz,Bloc Party,Hard Fi, Futureheads κι ένα σωρό άλλοι δεν άντεξαν στις προσδοκίες και πρόδωσαν τους εαυτούς τους μετά από ένα-άντε 2 σε μερικές περιπτώσεις δισκάκια..Φωτεινή εξαίρεση αποτελούν οι Arctic Monkeys που από ότι φαίνεται,ήρθαν για να μείνουν.
  • Από την άλλη μεριά οι Arcade Fire συνεχίζουν το εκπληκτικό τους σερί με το φετινό The Suburbs,το οποίο κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελεί ότι καλύτερο μας έχουν παρουσιάσει μέχρι στγμής.
  • Πιο μινιμαλιστικοί σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους,αλλά και εμφανώς πιο "ρόκ", καταφέρνουν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους..
  • Από που να το πιάσεις αυτό το ΤΕΡΑΣΤΙΟ έργο και που να το αφήσεις..Ξεκινάει με το εκπληκτικό "φολκίζον" ομώνυμο τραγούδι και μέχρι να τελειώσει,έχει περάσει από ένα σωρό επιρροές και είδη,αφήνοντας σε να αναρρωτιέσαι πώς στο διάολο τα κατάφεραν πάλι..
  • Από το πιανάκι του Used to Wait (ενός εκ των highlight του δίσκου) μέχρι τις δυνατές κιθάρες που φέρνουν στο μυαλό queens of the stone age "Month of May", το The Suburbs δεν αφήνει κανέναν μα κανέναν παραπονεμένο..
  • ΥΓ:Αν και το επόμενο δισκογραφικό τους πόνημα είναι τόσο καλό,νομίζω ότι ανακηρύσσονται επίσημα η καλύτερη μπάντα από την εποχή των Radiohead-για να μην πώ ότι τους κοντράρουν στα ίσια...



Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Manchester Ι love you...

  • Πρέπει να το παραδεχτώ,έχω κόλλημα με την μουσική που έχει προέλθει από αυτήν την πόλη. Είτε το θέλουμε είτε όχι, κάτι έχει το Manchester. Τόσες και τόσες μπάντες έχουν γεννηθεί,μεγαλώσει και αναπνεύσει στον αέρα της περιοχής. Joy Division, New Order, The Smiths, Oasis, Stone Roses, James, Chemical Brothers, Doves, Verve....



  • Τελευταίο group που μου μαγνήτισε την προσοχή είναι οι Courteeners, οι οποίοι έχουν όλα τα φόντα να μπούν στην λίστα με τα ονόματα που έγραψα παραπάνω. Άν και έχουν συγκριθεί και παραλληλιστεί με τους Οasis (ίσως επειδή έχουν και αυτοί Liam τραγουδιστή,το ίδιο υπερφίαλο και εγωιστή με τον φίλτατο Gallagher) εγώ νομίζω ότι φέρνουν ηχητικά πιό κοντά στους Smiths και τους Wedding Present ανά στιγμές.

  • Μόνο τυχαίο δεν είναι το ότι ο Morrissey παραδέχτηκε σε συνέντευξή του ότι του αρέσουν οι Courteeners. Το πρώτο δισκάκι τους δεν μου είχε κεντρίσει και τόσο το ενδιαφέρον. Το πρόσφατο όμως δεύτερό τους που ακούει στο όνομα Falcon αποτελεί μόνιμο θαμώνα στο mp3 player του γράφοντα.


  • Πολύ δυνατές συνθέσεις όπως "You overdid it doll", "Cross my heart and hope to fly", "Will it be this way forever" δεν γίνεται-και δεν πρέπει- να περάσουν απαρατήρητες. Σύγχρονο ροκ φτιαγμένο για πολλαπλές ακροάσεις. Οκ, μουσικά δεν δημιούργούν κανένα νέο είδος οι 4 τους, είναι κλασσικό βρετανικό indie όμως κατά τη γνώμη μου έχουν τα φόντα να γίνουν household name. Θα εξαρτηθεί από το επόμενο δισκγραφικό πόνημά τους. Ένα μεγάλο single θέλουν για να κάνουν το μεγάλο μπάμ..Όχι ότι τώρα δεν έχουν φανατικούς οπαδούς...


  • Την έκανε πάλι τη δουλειά του το Manchester..







Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Beat the Devils Tattoo..


  • Και τελικά οι B.R.M.C. έβγαλαν τον δίσκο που πάντα πίστευα ότι ήταν ικανοί να μας προσφέρουν. Μία κλάση πάνω από ότι έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα,το πρόσφατο album τους είναι πραγματικά όλα τα λεφτά..


  • Δεν με πιστεύεις;;Αγόρασέ το, κατέβασέ το, αλλά βάλτο να παίξει.Από το πρώτο κιόλας ομώνυμο track γίνεται σαφές ότι τα τυπάκια δεν παίζουν.Ξεκινάνε με ακουστική κιθάρα κι εκεί που λές ότι το γύρισαν πάλι στα folk και americana στοιχεία του Howl (2005) σκάνε οι φαζαριστές κιθάρες και τα drums, κάνοντας το πόδι σου να χτυπήσει ρυθμικά το πάτωμα.


  • Η συνέχεια είναι εξίσου απογειωτική, με το γνώριμο ροκενρολιάρικο ήχο τους με τα ψυχεδελικά στοιχεία να συνδυάζεται αρμονικά με ήρεμα κομμάτια που λειτουργούν σαν διαλείμματα ανάμεσα στα πιό δυνατά κομμάτια. Πώς να μην συγκινηθείς ακούγοντας τα "Sweet Feeling" και "Long way Down"?..


  • Εκεί πού όμως έρχεται η απογείωση κατά την ταπεινή μου γνώμη του album είναι στο δέκατο κατά σειρά τραγούδι, το "Aya". Αργόσυρτα ντράμς, βαριά φωνητικά, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα με τις κιθάρες και το ογκώδες μπάσο σε πρώτο πλάνο να σε καθηλώνουν για 5 και κάτι λεπτά..


  • Κλείνοντας, με το Beat the Devils Tattoo, οι Black Rebel Motorcycle Club δείχνουν ποιά είναι σαφέστατα η καλύτερη μπάντα στους άλλωτε αντιπάλους τους -στην αρχή της προηγούμενης δεκαετίας-,τους εξαφανισμένους Strokes. Όταν το hype άφησε χρόνους και τους 2, οι μεν Strokes έχασαν την μπάλα και το έριξαν στα side projects ενώ από την αλλη οι B.R.M.C. κυκλοφορούσαν δυνατούς δίσκους με κομμάτια δυναμίτες (Baby 81,Beat the Devils Tattoo) όπως και το επίσης αδικημένο Howl του 2005.


  • Ένας απίστευτος rock δίσκος είναι το νέο album τους. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε φαν του αγνού, rock'n'roll..


  • Τελευταίο κριτήριο που με έπεισε αμέσως περί της σπουδαιότητας του album??..Η χαμηλή βαθμολογία του ΝΜΕ...Αφήστε τους φλώρους να τη βρίσκουν με Maccabees και λοιπούς τυχάρπαστους..

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Πόσο μίζερος είσαι ρε φίλε;;..



  • Εντάξει, το θέμα είναι χιλιοειπωμένο αλλά επειδή πάλι μου έτυχε τις προάλλες σε μια κουβέντα να ακούσω την παρόμοια ατάκα, πραγματικά μου την έδωσε στα νεύρα..

Αφορμή, η Μόνικα και κατά όσο το νέο της album θα είναι το ίδιο καλό (ή αν θέλετε καλύτερα, θα κάνει το ίδιο γκέλ στα μέσα)..


Για να λάβω την πληρωμένη απάντηση από το στόμ γνωστού "δεν είναι πια δική μας,τι σε νοιάζει;Αυτή πλέον είναι mainstream"..Πόσο μίζερια και κομπλεξ βγάζει αυτή η ατάκα;



  • Και την διάβασα και σε περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας-ναι,το ένα από το 2 που κυκλοφορούν- όταν ήρθε η ώρα του απολογισμού της δεκαετίας,με λίγο διαφορετική διατύπωση βέβαια.




  • Το αστείο είναι ότι τώρα οι περισσότεροι "indie" και καλά μουσικοκριτικοί θα δείξουν αδιαφορία ή θα το αποποιηθούν το νέο δισκάκι της Μόνικα, κατά την γνώμη μου, γιατί πλέον την έμαθε παραπάνω κόσμος.




  • Όταν πρωτοέσκαγε τσακώνονταν ο ένας με τον άλλο για το ποιος την ανακάλυψε πρώτος και τώρα που έχει ένα αρκετά μεγάλο κοινό το παίζουν προδωμένοι ή τουλάχιστον κομπλεξικοί.


  • Παρόμοια φάση-αν και νομίζω σε μικρότερη έκταση έχει παιχτεί και για τους Raining Pleasure, στην μετά Flood εποχή.



  • Αδυνατώ να κατανοήσω τους τυπάδες τούτους. Λές και πρέπει να απολογούνται τα group που περνάνε σε μεγαλύτερα ακροατήρια στους indie ταγούς, οι οποίοι αφεντεύουν και διοικούν την κατάσταση.



  • Για ξεκολλάτε μερικοί μερικοί..Στην τελική τρέξτε να βγάλετε δίσκο, να τον προμοτάρετε και αν γνωρίσετε αποδοχή, απορρίψτε την. Όχι όμως να κριτικάρουμε τους πάντες χωρίς οι ίδιοι να έχουμε κάνει τίποτα..



  • Τα είχε πεί βέβαια ο Θεός Morrissey πριν αρκετά χρόνια..."We hate it when our friends become succesful"...

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Unfinished Sympathy..

Τις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα ότι ένα από τα πιό όμορφα συναισθήματα που μπορεί να έχεις είναι να διαπιστώνεις ότι μία από τις μπάντες που αγάπησες, ταυτίστηκες, θαύμασες και -μεταξύ μας- τελευταία είχε αρχίσει να σου φαίνεται αδιάφορη επιστρέφει με έναν δίσκο που σου ερεθίζει τα ίδια αισθητήρια νεύρα με εκείνη την πρώτη φορά που τους άκουσες.Στην δική μου περίπτωση η μπάντα είναι οι Massive Attack και το album το Heligoland.

Όταν άκουσα πρώτη φορά το Blue Lines,αρκετά χρόνια πίσω, θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται μέχρι αργά το βράδυ να βάζει το δισκάκι να παίζει για να ξανακούσει τα κλασικά Safe From Harm, Unfinished Sympathy, Be Thankful for what you've got. Οι βραδινές ώρες νομίζω ότι βοηθούν να εκιμήσεις περισσότερο την μουσική των Massive.Την ώρα που άλλοι κοιμούνται, τα φώτα της πόλης χαμηλώνουν, οι έγνοιες και τα προβλήματα παγώνουν μέχρι να τα βρείς και πάλι μπροστά σου την επόμενη μέρα, το Blue Lines θαρρώ έχει την δύναμη να σε κάνει να νιώσεις ελεύθερος. Συγκλονιστικό album χωρίς αμφιβολία.


Η συνέχεια μετά το Blue Lines(1991) έδειξε ότι μόνο τυχαίοι δεν ήταν οι τύποι από το Bristol. Το Protection το 1994 αλλά κυρίως το Mezzanine λίγα χρόνια αργότερα αποδείκνυαν την ευστροφία, την ψυχή και το ταλέντο της παρέας. Άλλωτε πλησιάζοντας chill out μονοπάτια, άλλωτε οδηγούμενοι σε πειραματισμούς electronica με κιθάρες, τα πάντα στην μουσική των Massive Attack τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά έδειχναν να κολλάνε. Beats, πιάνο, μαύρα ηχοχρώματα, κιθάρες, όλα έμπαιναν στο μουσικό χωνευτήρι τους και το αποτέλεσμα είχε την δική τους ταυτότητα.



Πρώτη φορά που δεν ένιωσα την ίδια συναισθηματική φόρτιση σε δίσκο τους υπήρξε το 100th Window του 2003. Δεν ήταν κακό album σε καμία περίπτωση αλλά δεν ήταν Massive Attack αυτό που ακουγόταν. Υπερβολικά "μηχανικό" και αποστειρωμένο από συναίσθημα. Progressi βάδικη electronica που δεν έπεισε τόσο τον μουσικό τύπο. Παρόλο που τότε δεν πήρε αρνητικές κριτικές, εντούτοις ήταν πασιφανές το γεγονός ότι μπροστά στην ιερή τριάδα των πρώτων δίσκων τους (Blue Lines, Protection, Mezzanine) δεν μπορούσε να σταθεί ανάμεσά τους.


Μετά από αυτό, παγωμάρα. Κάθε χρόνο ακούγαμε για το νέο album των Massive Attack που έρχεται, που είναι σχεδόν έτοιμο, για συνεργασίες που ήταν να γίνουν και ακυρώνονταν, βγήκε μία συλλογή το 2006 με τα καλύτερα τους, αλλά εκτός αυτού, σχεδόν τίποτα. Έτσι λοιπόν οι πρισσότεροι -μαζί τους κι εγώ- θεώρησαν την μπάντα ψιλοτελειωμένη υπόθεση. Φαινόταν να έχει έλθει σε ένα τέλμα το όλο σκηνικό. Trip Hop στα Zeroes;;Υπάρχει;;Μπορεί να υπάρξει;


Οι μεγάλοι παίκτες στην μπάλα, ακόμη και όταν δεν έιναι στα καλύτερα τους, όταν τους έχουν πάρει τα χρόνια και δεν τους έχεις ικανούς να κάνουν πολλά πράγματα, εκείνα τα κωλόπαιδα μπορούν με μία και μόνο κίνηση να γυρίσουν το παιχνίδι. Αποτέλεσμα της μεγάλης κλάσης τους η οποία όσα χρόνια κι αν περάσουν...


Η επιστροφή των Massive Attack είναι γεγονός. Heligoland.2010. Ένα δισκάκι το οποίο με μία πρώτη ακρόαση μπορεί να μην εντυπωσιάζει ιδιαίτερα το αυτί, με την επόμενη όμως γίνεσαι δέσμιος των καλοδουλεμένων μελωδιών, της ζεστής ατμόσφαιρας, του οργανικού κατά βάση ήχου του. Το πιό παράδοξο είναι ότι δεν ακούγονται καθόλου μα καθόλου παρωχήμένοι, αλλά είναι απολύτως up to date (για να μιλήσουμε με ελληνικούς όρους).


10 τραγούδια. 2010 η κυκλοφορία του, στην αρχή της νέας δεκαετίας και πιστεύω ότι το Heligoland έχει το potentional να αποτελέσει το σύγχρονο Blue Lines. Επιστροφή στις μελωδίες, με άψογα φωνητικά από ένα σωρό guests (από τον Horace Andy μέχρι τον Damon Albarn και τον Guy Garvey των Elbow).


Οι πρώτες κριτικές από ότι βλέπω είναι θετικές αλλά όχι ένθερμες. Ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι έντυπα τύπου Nme θα βάλον χαμηλές βαθμολογίες. Και βέβαια θα βάλουν χαμηλές βαθμολογίες. Δεν είναι in και cool να ακούς στις μέρες μας Massive Attack. Δεν δημιουργούν σκάνδαλα στις φυλλάδες με μαλακίες όπως κάνουν άλλοι. Δεν έχουν σπαστικό ήχο όπως το Third των Portishead, το οποίο σχεδόν άπαντες αποθέωσαν. Ξεκολλάτε ρε!!Κολλημένοι..This is Music..

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Thank you for your smile...

Αν και μέσα από αυτό το blog πρός το παρόν -ακόμα- εκφράζω τις μουσικές μου σκέψεις και ανησυχίες,σήμερα το μόνο που θα ήθελα να πώ είναι δύο λόγια.Μόνο ένα άτομο θα τα καταλάβει..Ένα υπέροχο κοριτσάκι,το οποίο εξακολουθεί να μου χαρίζει όμορφες στιγμές.Που είναι γεμάτη αγάπη και ερωτισμό.Που με κάνει να χαμογελάω και να αισθάνομαι όμορφα,ακόμα και όταν δεν πηγαίνουν όλα τέλεια.Που σημαίνει πολύ περισσότερα για μένα από όσα μπορώ να εκφράσω με λόγια..Για σένα μωρό μου είναι το παρακάτω τραγούδι!!Ξέρεις εσύ..

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Not Another Scoolwave band..

Να ξεκινήσω με μία ομολογία.Ωραίο το Schoolwave, πολύ καλό σαν ιδέα, θετικό να υπάρχουν τέτοιες προσπάθειες στήριξης νέων καλλιτεχνών, αλλά εμένα τα περισσότερα από τα συγκροτήματα που έχουν εμφανιστεί με αφήνουν παγερά αδιάφορο.



Ελάχιστες,μετρημένες στα δάχτυλα είναι οι περιπτώσεις όπου κάποιο σχήμα είχε δικό του στίγμα και άποψη, χωρίς να κοπιάρει εμφανώς τις επιρροές του. Μέσα στις αμέτρητες εμφανίσεις αυτά τα χρόνια, 2 ήταν τα group που με προκάλεσαν να ασχοληθώ λίγο παραπάνω μαζί τους.Το πρώτο είναι οι Musica Ficta, έχοντας έναν αρκετά ιδιαίτερο ήχο, που άν και πρόδιδε αμέσως τις επιρροές τους (Muse,Radiohead), εντούτοις μου φαίνεται ότι είχαν μία τελείως δική τους υπόσταση και προσωπικότητα.


Το δεύτερο σχήμα ήταν οι Rosebleed. Πήρα το δίσκο τους πρίν λίγες μέρες, το White Balloons και έχω να πώ ότι πραγματικά ενθουσιάστηκα!!Από την αρχή μέχρι το τέλος,το ενδιαφέρον παραμένει σε σταθερά υψηλό επίπεδο. Alternative rock/pop θα το χαρακτήριζα στα χνάρια των πρώιμων Radiohead. Η παραγωγή φυσάει και κάνει το δίσκο να μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα σε συγκροτήματα που προέρχονται από χώρες όπως η Αγγλία. Δυνατές και ατμοσφαιρικές κιθάρες, αρκετά πλήκρα δίνουν βάθος και όγκο στα κομμάτια και πολύ καλές ερμηνείες από τον frontman Βασίλη Αυγουστάκη συνθέτουν το παζλ ενός πραγματικά πάρα μα πάρα πολύ καλού album. Έκπληξη μου προκάλεσε το ντουέτο με τον Πλιάτσικα, το οποίο όμως δεν ακούγεται καθόλου παράταιρο στο κλίμα του δίσκου.


Οι Rosebleed με το White Balloons έχω την εντύπωση ότι πετάνε από πάνω τους την ταμπέλα "schoolwave band" και δείχνουν ικανοί για μεγάλα πράγματα.Μακάρι να συνεχίσουν στα ίδια ποιοτικά και -γιατί όχι- ακόμη υψηλότερα standards...

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Ένα ευχαριστώ και μία υπόσχεση..


Η αλήθεια είναι ότι νιώθω την ανάγκη να πώ 2-3 πραγματάκια τις τελευταίες μέρες.. Πρώτον, όταν ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το blog το έκανα για καθαρά προσωπικά λόγους,δεν είχα διάθεση καν να το κοινοποιήσω σε φίλους και γνωστούς.Γι αυτό και έγραφα ανά -όχι τόσο- συχνά χρονικά διαστήματα.Άλλοτε λόγω διαβάσματος,άλλοτε γία ένα σωρό άλλους λόγους (που δεν έχουν σημασία) δεν έκανα ανάρτηση νέων κειμένων για αρκετές μέρες.

Το τελευταίο διάστημα όμως παρατηρώ ότι υπάρχει μία ανταπόκριση από ορισμένα άτομα τα οποία επίσκεπτονται το Music Insider, αφήνουν σχόλια, υπάρχει μία γενικότερη κινητικότητα.Η οποία όμως δεν εναρμονίζεται πλήρως με τη δική μου, όσον αφορά την ταχύτητα και τη συχνότητα των κειμένων μου.Οπότε με το κλείσιμο της ανάρτησης αυτής,θα ήθελα να σας εκφράσω την μεγάλη μου χαρά που διαπιστώνω ότι το blog έχει αρχίσει να αποκτάει δειλά -δειλά κάποιους αναγνώστες και να γίνεται ενδεχομένως αφορμή για σχόλια και σκέψεις.

Δεν υπάρχει πιό ωραίο συναίσθημα από αυτό. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όσους παρακολουθούν και επισκέπτονται το Music Insider αλλά και μία υπόσχεση ταυτόχρονα..Θα το "τρέξω" παραπάνω το όλο πράγμα. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας (που λένε και στα δελτία ειδήσεων) για την επόμενη ανάρτηση, το επόμενο κείμενο, σχόλιο, άρθρο. Ευχάριστα και καλοδεχούμενα τα σχόλια και οι παρατηρήσεις σας.See you soon..

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Άκου αυτό..


Είναι επισήμως το νέο μου κόλλημα..The Heavy,η μπάντα αποκάλυψη της Βρετανίας.Δεν θυμάμαι πόσο καιρό είχα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ με νέο συγκρότημα.Παίζουν ένα είδος indie/soul rock με απίστευτα μαύρα φωνητικά.Τον Οκτώβριο που μας πέρασε κυκλοφόρησαν το 2ο album τους,"Τhe house that dirt built",το οποίο σιγά σιγά αρχίζει να δείχνει την τεράστια αξία του.Μέχρι και ο Letterman τρελάθηκε με τους 4 τυπάδες.Πρώτη φορά βλέπω να ζητάει από μπάντα να παίξει encore!!Το μέλλον τους ανήκει..Δεν με πιστεύετε;..Δείτε το παρακάτω βίντεο από την εμφάνισή τους λίγες μέρες πρίν στο show του Letterman,όπου νομίζω ότι έπεισαν και τους πιό επιφυλακτικούς..The Heavy gonna be huge..




Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Τέρμα οι κιθάρες..

Καταρχήν,να ευχηθώ χρόνια πολλά,καλή χρονιά με υγεία,ευτυχία και ότι επιθυμεί ο καθένας.Μιάς και αυτό είναι το πρώτο post της νέας δεκαετίας,νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου σχετικά με το πού βαδίζει η rock/pop/alternative σκηνή στη νέα δεκαετία.

  • Στις αρχές της δεκαετίας την τετραετία 2001-2005 ξανάγιναν της μόδας οι κιθάρες.Πρώτα εμφανίστηκαν οι Strokes που πυροδότησαν την εκκίνηση της όλης φάσης,στην πορεία η μουσική σκηνή γέμισε από (καλές στην πλειονότητά τους) κιθαριστικές μπάντες.Franz Ferdinand,The White Stripes-υπήρχαν νωρίτερα,μετά την εμφάνιση των Strokes όμως έγιναν γνωστοί κι έφτιαξαν όνομα-,The Libertines,Bloc Party,Editors,Interpol,Kaiser Chiefs,The Killers,Arctic Monkeys.Πολλοί μίλησαν για ένα φαινόμενο αντίστοιχο με την ανάπτυξη της Brit Pop στα μέσα της Δεκαετίας του 90.Ωραία συγκροτήματα,με κιθάρες σε πρώτο πλάνο,δυνατό ήχο και live αισθητική παρουσιάστηκαν ώς αναβίωση του ροκ,πουλώντας εκατομμύρια,γεμίζοντας στάδια,κατακτώντας βραβεία.Όλοι ευχαριστημένοι λοιπόν..


  • Σιγά σιγά όμως η όλη φάση άρχισε να ξεφουσκώνει.Οι Libertines το διέλυσαν,οι πωλήσεις των τελευταίων δίσκων των Franz,Kaiser Chiefs,Bloc Party αλλά και οι κριτικές που εισέπραξαν αρκετά παρόμοια σχήματα,οδήγησε σε μία σταδιακή μεν,καθοδική πορεία δε.Οι κιθάρες άρχισαν να κουράζουν πάλι τον κόσμο και αυτή η υπερπροσφορά από μπάντες όμοιες ηχητικά και στυλιστικά είχαν ώς αναπόφευκτη κατάληξη την πτώση του ενδιαφέροντος.Και μετά τι;


  • Νομίζω ότι το έτος 2008 ήταν αυτό που έδειξε σε έναν βαθμό το νέο trend της παγκόσμιας βιομηχανίας.Έγχορδα,βιολιά-γενικά πιο ορχηστρικές κατευθύνσεις στην ενορχήστρωση και την σύνθεση των νέων μπαντών.Πρώτοι το έφεραν στην μουσική σκηνή οι Arcade Fire,θαρρώ.Το 08 όμως ήταν που έδειξε ότι οι μπάντες που ακολουθούν την νέα αυτή προσταγή έχουν απήχηση και καλές κριτικές.Οι Coldplay πχ χρησιμοποίησαν σε μεγάλο βαθμό έγχορδα,βιολιά στον δίσκο τους Viva la Vida Or Death And All His friends,ο οποίος έσκισε και σε πωλήσεις αλλά και σε βραβεία κλπ..Οι Elbow,με το The Seldom Seen Kid ξαφνικά ανακαλύπτονται από όλη την υφήλιο,η οποία τους αποθεώνει ως τη νέα cool alternative μπάντα (υπάρχουν από τα μέσα του 90!!).Ένα ακόμη group που έκανε επιτυχία με παρόμοια φόρμουλα;;Last Shadow Puppets..Με πιάνετε;;Ήδη οι Editors,Arctic Monkeys,Kasabian όντας λίγο πιό έξυπνοι ή παρατηρητικοί από τους υπόλοιπους άρχισαν να κάνουν αλλαγές στον ήχο τους.Οι πρώτοι το γύρισαν στα 80s σύνθια,οι Arctic κατέβασαν ταχύτητες ρίχνοντας δόσεις από νέα στοιχεία στα κομμάτια τους,και όχι ξερές κιθάρες και οι Kasabian πήγαν σε πιό ψυχεδελικά μονοπάτια.


  • Είμαι πολύ περίεργος να δώ τι μουσική θα έρθει από όλες αυτές τις μπάντες την χρονιά που μόλις μας μπήκε.Ακόμη και οι Interpol έκαναν λόγο για πιό ορχηστρικές ενορχηστρώσεις.Για να δούμε.Η επόμενη μόδα,μέχρι την επόμενη;;Ο χρόνος που έρχεται,θα το δείξει..