4:Coldplay - A Rush of Blood To The Head (2002)
Μεγάλος δίσκος.Αυτό είναι το album που μετέτρεψε τους άγουρους ακόμη Coldplay σε stars πρώτου μεγέθους και έδειξε πώς θα πρέπει να ακούγεται ένας τέλειος rock/pop δίσκος.Από την αρχή ώς το τέλος δηλαδή.Από εδώ ξεπήδησαν τα Clocks,In My Place και The
Scientist.Κανένα κομμάτι δεν υπολείπεται,δημιουργώντας έναν από τους πρώτους μεγάλους δίσκους της δεκαετίας.Σε σημεία με πιάνο και συνοδεία ακουστικής κιθάρας,σε άλλα ηλεκτρισμένοι-αλλά πάντα μελωδικοί- οι τέσσερις Λονδρέζοι έδειξαν ότι είχαν τα φόντα να πάρουν τη σκυτάλη από τους U2 ώς το επόμενο stadium rock/pop σχήμα.Καλοδουλεμένες συνθέσεις,μεγάλα ρεφρέν,μικρές δόσεις ψυχεδέλειας (ειδικά στο Daylight),όμορφα φωνητικά από τον frontman της μπάντας,Chris Martin,αποτελούν τα βασικά συστατικά του A rush of blood to the head.Μόνο το ριμαδοpitchfork "κατάφερε" να μην συγκινηθεί από τούτο εδώ το πόνημα,δίνοντας του έναν αρκετά χαμηλό βαθμό.Στα @@@ μας..Εμείς υποβάλλουμε τα σέβη μας και αφήνουμε εαυτούς και αλλήλους να ταξιδέψουν με έναν από τους καλύτερους σύγχρονους rock/pop δίσκους..This is music..5:Radiohead - Hail to the Thief (2003)
Ο πιό υποτιμημένος δίσκος των Radiohead κι ένας από τους πιό υποτιμημένους των τελευταίων ετών.Από που να το πρωτοπιάσει κανείς αυτό το έργο τέχνης..Συνδυάζοντας το ρόκ παρελθόν τους με την ηλεκτρονική περίοδο εποχής Kid A και Amnesiac οι ραδιοκέφαλοι στο album αυτό
παρουσιάζονται σαφώς πιό πολιτικοποιημένοι από στιχουργικής άποψης,παραδίδοντας τον ενδεχομένως πιό πλήρη δίσκο τους.Γεμάτος από όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν τόσα χρόνια τους Radiohead.Πιό "εύκολο" σαν άκουσμα από τους δύο προκατόχους του,πάντρεψε τις κλασικές κιθαριστικές ανησυχίες τους (2+2=5,Go to Sleep) με την παρουσία ηλεκτρονικών ήχων (Myxomatosis) και πιό ψυχεδελίζουσες νότες (Where i End and You Begin).Χορταστικό album,όπως μαρτυρά και ο αριθμός των κομματιών -14 στο σύνολο τους- το οποίο δεν είχε τον αντίκτυπο που άξιζε.Αριστουργηματικό εξώφυλλο γιά άλη μία φορά από τον Stanley Donwood και οι Radiohead ανακηρύσσονται και επίσημα ώς ένα από τα πιό σταθερά,άν όχι το σταθερότερο,από άποψης ποιότητας των album,συγκρότημα της τελευταίας δεκαπενταετίας..6:Sigur Ros - ( ) (2002)
Οι Ισλανδοί είναι από τα πολύ λίγα σχήματα του πλανήτη όπου μπορούν νομίζω να περηφανεύονται ότι έχουν έναν ήχο τελείως δικό τους,με ξεκάθαρο δικό του στίγμα και ταυτότητα.Το παρόν δίσκάκι αποτελεί έναν καλό λόγο για να αρχίσει να ακούει post rock κανείς.Αργές,μακρόσυρτες μελωδίες που καταλήγουν σε κιθαριστικές-και όχι μόνο- κορυφώσεις και
οδηγούν τον ακροατή σε καθαρσιακά τοπία.Εικονοπλαστικός αν μη τι άλλο δίσκος,ο οποίος χωρίζεται σε δύο μέρη.Τα πρώτα πέντε κομμάτια (και τα αποκαλώ έτσι γιατί σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν τυπικά τραγούδια,αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω) χαρακτηρίζονται από την έντονη μελαγχολική διάθεση και τα απαλά και ήρεμα ηχοχρώματα.Τα τρία τελευταία που κλείνουν το album ακολουθούν διαφορετική συνταγή,καθώς οδηγούνται σε ξεσπάσματα και λυτρωτικές ατμόσφαιρες.Ειδικά το τελευταίο κομμάτι αποτελεί την επιτομή των συναισθημάτων που μπορούν να δημιουργήσουν σε έναν άνθρωπο οι Sigur Ros.Μεγάλο σε διάρκεια,επιβλητικό,καταλήγει να δημιουργεί μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα,όπου τα ντράμς πέρνουν κεφάλια,οι κιθάρες δημιουργούν μελωδικό,χαοτικό θόρυβο εξιτάροντας και ερεθίζοντας όλες σου τις αισθήσεις ενώ σε πλήρη αντίθεση τα φωνητικά έχουν μία περίεργη,απόκοσμη ηρεμία.Σπουδαίο album,από μία σπουδαία μπάντα..Stay tuned for the 3 and last part..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου