Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Πόσοι ασχολούνται ειλικρινά;...


Μιλώντας τις προάλλες με έναν φίλο μουσικό αλλά και έναν ιδιοκτήτη δισκοπωλείου που ειδικεύεται σε εναλλακτική μουσική,γεννήθηκε μία απορία μέσα μου.Τελικά σε πόσους απευθύνεται η μουσική στις μέρες μας και κατά πόσο είναι ο κόσμος πρόθυμος να πληρώνει για να ακούει μουσική;..Οι πρώτες σκέψεις είναι δικαιολογημένα απαισιόδοξες.Μάλλον ισχύει ότι πλέον δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα το ρητό Music For The Masses,που έλεγαν κάποτε οι Depeche Mode.Οι λόγοι που έχουν συντελέσει σε αυτή την κατάσταση ουκ ολίγοι.Δέν είναι δόκιμο να τους αναλύσουμε ή να τους παρουσιάσω όλους εδώ,αλλά υπάρχουν 2-3 σημεία στα οποία θα ήθελα να σταθώ.
  • Το ίντερνετ.Εργαλείο που αν χρησιμοποιηθεί σωστά είναι ικανό να σου λύσει τα χέρια.Άπειρες πληροφορίες και υπηρεσίες μόλις ένα κλίκ μακριά σου,είναι σίγουρα μια άκρως δελεαστική πρόταση.Μαζί με το ίντερνετ όμως δημιουργήθηκε και μία νέα κουλτούρα,θαρρώ,την οποία θα ονόμαζα κουλτούρα "του τζάμπα".Υπήρχε που υπήρχε μία απαξίωση των τεχνών ή καλύτερα ο εκμηδενισμός των ποιοτικών ή μή κριτηρίων κατά τη διάρκεια του μοντέρνου ή νέου καπιταλισμού,δημιουργήθηκε και αυτό το φαινόμενο και ήρθε και έδεσε το γλυκό.Υπάρχει μία ολόκληρη γενιά παιδιών και εφήβων τα οποία μεγάλωσαν χωρίς να γνωρίζουν ότι οφείλουν να πληρώνουν για να αποκτούν μουσική,έχοντας άπειρα τραγούδια στα Ipod τους ή τα mp3 players.Τούς είναι ξένη σαν έννοια αυτή η σκέψη,δικαιολογημένα.


  • Η παιδεία.Ζούμε εδώ και πολλά χρόνια στην κοινωνία του απόλυτου τεχνοκρατισμού όπου οτιδήποτε άλλο πέρα από τα γνωστά επαγγέλματα(λογιστής,μηχανικός,μαθηματικός,δικηγόρος κλπ) θεωρείται εκ των πραγμάτων αποτυχημένο και καταδικασμένο.Το σχολείο,κακά τα ψέμματα δεν παρέχει ολοκληρωμένη γνώση αλλά σκόρπιες έννοιες,τύπους και σελίδες όπου αν τα συνδέσεις όλα σωστά θα περάσεις στο πανεπιστήμιο.Είναι αυτοσκοπός,όχι στόχος.Τα παιδιά δεν μαθαίνουν να αγαπούν,να εκτιμούν και να σέβονται τις τέχνες -τη μουσική στην περίπτωση μας-.Διότι ναι,"μαθαίνεις" να εκτιμάς τις τέχνες,όπως ακριβώς μαθαίνεις να μιλάς,να γράφεις κλπ..Το μόνο ζητούμενο είναι να γράψει καλά το παιδί στις πανελλήνιες ώστε "να εξασφαλιστεί".Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι λάθος να σκέφτεται κάποιος έτσι,λάθος όμως είναι σίγουρα το να μήν βλέπει τίποτα άλλο πέρα από αυτό.Το να μαθαίνεις σε ένα παιδί να κατανοεί και να αγαπά τις τέχνες,να έχει κοινωνική ευαισθησία,να αποκτήσει κριτική σκέψη και όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνώσεις είναι το ιδανικό.Εδώ όμως δεν γίνεται καν προσπάθεια για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.Ένας άνθρωπος χωρίς σκέψη,αισθητική,κοινωνικές αρχές ή αίσθημα ευθύνης,πέρα από τη μη γενικότερη καλλιέργειά του,μπορεί να αποβεί επικίνδυνος για την κοινωνία.


  • Η οικονομική κατάσταση.Η μουσική αποτελεί ένα είδος ψυγαγωγίας,το οποίο μπορεί να σε ηρεμήσει,να σε κάνει να σκεφτείς,να αγαπήσεις,να χαλαρώσεις,να πεισμώσεις,να κλάψεις και γενικότερα να "άγει την ψυχή σου",όπως είναι και ο ορισμός της ψυγαγωγίας.Είναι δηλαδή ένα σκαλί πιό πάνω από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου.Δέν είναι υποχρεωτική προκειμένου να ζήσει ένα άτομο.Η δεκαετία του 90,της ραγδαίας ανάπτυξης,των επιχειρησιακών ανοιγμάτων,του άκρατου οπτιμισμού και της οικονομικής ευημερίας δέν θυμίζει σε τίποτα τη σημερινη παγκόσμια κατήφεια (στο οικονομικό επίπεδο κυρίως).Είναι απολύτως κατανοητό και θεμιτό όταν ο άλλος δεν έχει να φάει,είναι άνεργος ή χρωστάει σε ένα σωρό τράπεζες,το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτεί είναι να πληρώσει 15-20 ευρώ για να αποκτήσει ένα δισκάκι.Οι συνθήκες επομένως δεν είναι και οι καλύτερες για τέτοιου είδους "πολυτέλειες"..

  • Μακάρι να διαψευστώ και να ανακάμψει η indie-alternative-όπως θέλετε πείτε την- σκηνή στην Ελλάδα αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο..Αλλά δυστυχώς οι προβλέψεις δεν είναι ευοίωνες.Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση της Μόνικα.Μακάρι να τραβήξει και άλλα σχήματα μαζί της στην επιφάνεια.Δύσκολο,αλλά όχι ακατόρθωτο..Ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να γράφω για τη νέα άνθηση της σκηνής..Έως τότε..See you soon..

1 σχόλιο: