Unfinished Sympathy..

Τις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα ότι ένα από τα πιό όμορφα συναισθήματα που μπορεί να έχεις είναι να διαπιστώνεις ότι μία από τις μπάντες που αγάπησες, ταυτίστηκες, θαύμασες και -μεταξύ μας- τελευταία είχε αρχίσει να σου φαίνεται αδιάφορη επιστρέφει με έναν δίσκο που σου ερεθίζει τα ίδια αισθητήρια νεύρα με εκείνη την πρώτη φορά που τους άκουσες.Στην δική μου περίπτωση η μπάντα είναι οι Massive Attack και το album το Heligoland.

Όταν άκουσα πρώτη φορά το Blue Lines,αρκετά χρόνια πίσω, θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται μέχρι αργά το βράδυ να βάζει το δισκάκι να παίζει για να ξανακούσει τα κλασικά Safe From Harm, Unfinished Sympathy, Be Thankful for what you've got. Οι βραδινές ώρες νομίζω ότι βοηθούν να εκιμήσεις περισσότερο την μουσική των Massive.Την ώρα που άλλοι κοιμούνται, τα φώτα της πόλης χαμηλώνουν, οι έγνοιες και τα προβλήματα παγώνουν μέχρι να τα βρείς και πάλι μπροστά σου την επόμενη μέρα, το Blue Lines θαρρώ έχει την δύναμη να σε κάνει να νιώσεις ελεύθερος. Συγκλονιστικό album χωρίς αμφιβολία.

Η συνέχεια μετά το Blue Lines(1991) έδειξε ότι μόνο τυχαίοι δεν ήταν οι τύποι από το Bristol. Το Protection το 1994 αλλά κυρίως το Mezzanine λίγα χρόνια αργότερα αποδείκνυαν την ευστροφία, την ψυχή και το ταλέντο της παρέας. Άλλωτε πλησιάζοντας chill out μονοπάτια, άλλωτε οδηγούμενοι σε πειραματισμούς electronica με κιθάρες, τα πάντα στην μουσική των Massive Attack τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά έδειχναν να κολλάνε. Beats, πιάνο, μαύρα ηχοχρώματα, κιθάρες, όλα έμπαιναν στο μουσικό χωνευτήρι τους και το αποτέλεσμα είχε την δική τους ταυτότητα.

Πρώτη φορά που δεν ένιωσα την ίδια συναισθηματική φόρτιση σε δίσκο τους υπήρξε το 100th Window του 2003. Δεν ήταν κακό album σε καμία περίπτωση αλλά δεν ήταν Massive Attack αυτό που ακουγόταν. Υπερβολικά "μηχανικό" και αποστειρωμένο από συναίσθημα. Progressi βάδικη electronica που δεν έπεισε τόσο τον μουσικό τύπο. Παρόλο που τότε δεν πήρε αρνητικές κριτικές, εντούτοις ήταν πασιφανές το γεγονός ότι μπροστά στην ιερή τριάδα των πρώτων δίσκων τους (Blue Lines, Protection, Mezzanine) δεν μπορούσε να σταθεί ανάμεσά τους.

Μετά από αυτό, παγωμάρα. Κάθε χρόνο ακούγαμε για το νέο album των Massive Attack που έρχεται, που είναι σχεδόν έτοιμο, για συνεργασίες που ήταν να γίνουν και ακυρώνονταν, βγήκε μία συλλογή το 2006 με τα καλύτερα τους, αλλά εκτός αυτού, σχεδόν τίποτα. Έτσι λοιπόν οι πρισσότεροι -μαζί τους κι εγώ- θεώρησαν την μπάντα ψιλοτελειωμένη υπόθεση. Φαινόταν να έχει έλθει σε ένα τέλμα το όλο σκηνικό. Trip Hop στα Zeroes;;Υπάρχει;;Μπορεί να υπάρξει;

Οι μεγάλοι παίκτες στην μπάλα, ακόμη και όταν δεν έιναι στα καλύτερα τους, όταν τους έχουν πάρει τα χρόνια και δεν τους έχεις ικανούς να κάνουν πολλά πράγματα, εκείνα τα κωλόπαιδα μπορούν με μία και μόνο κίνηση να γυρίσουν το παιχνίδι. Αποτέλεσμα της μεγάλης κλάσης τους η οποία όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Η επιστροφή των Massive Attack είναι γεγονός. Heligoland.2010. Ένα δισκάκι το οποίο με μία πρώτη ακρόαση μπορεί να μην εντυπωσιάζει ιδιαίτερα το αυτί, με την επόμενη όμως γίνεσαι δέσμιος των καλοδουλεμένων μελωδιών, της ζεστής ατμόσφαιρας, του οργανικού κατά βάση ήχου του. Το πιό παράδοξο είναι ότι δεν ακούγονται καθόλου μα καθόλου παρωχήμένοι, αλλά είναι απολύτως up to date (για να μιλήσουμε με ελληνικούς όρους).

10 τραγούδια. 2010 η κυκλοφορία του, στην αρχή της νέας δεκαετίας και πιστεύω ότι το Heligoland έχει το potentional να αποτελέσει το σύγχρονο Blue Lines. Επιστροφή στις μελωδίες, με άψογα φωνητικά από ένα σωρό guests (από τον Horace Andy μέχρι τον Damon Albarn και τον Guy Garvey των Elbow).

Οι πρώτες κριτικές από ότι βλέπω είναι θετικές αλλά όχι ένθερμες. Ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι έντυπα τύπου Nme θα βάλον χαμηλές βαθμολογίες. Και βέβαια θα βάλουν χαμηλές βαθμολογίες. Δεν είναι in και cool να ακούς στις μέρες μας Massive Attack. Δεν δημιουργούν σκάνδαλα στις φυλλάδες με μαλακίες όπως κάνουν άλλοι. Δεν έχουν σπαστικό ήχο όπως το Third των Portishead, το οποίο σχεδόν άπαντες αποθέωσαν. Ξεκολλάτε ρε!!Κολλημένοι..This is Music..